21 Οκτ 2012

Ο δαιμονικός κόσμος των χριστιανών


Η ανάρτηση αυτή είναι μέρος του 5ου κεφαλαίου, του 3ου Μέρους από το βιβλίο μου ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Προσπάθησα να το συμπτύξω όσο μπορούσα ώστε να γίνει προσιτό για ανάρτηση στο blog, χωρίς να χαθεί η ροή του κειμένου. Για τους βιαστικούς έχω την εντύπωση ότι δεν θα τους κουράσω, αν και το κείμενο είναι απολαυστικό. Πώς λέμε, θα μιλήσουμε για διαβόλους και τριβόλους και θα περάσουμε ευχάριστα με αγωνία σαν να βλέπουμε ένα θρίλερ… Καμία σχέση με ταινία. Όλα όσα γράφω είναι ιστορικά και ψυχολογικά επιβεβαιωμένα.
Για την ιστορία θα το δείτε και μόνοι σας, όμως για την ψυχολογία πρέπει να αναλογιστείτε: γιατί όταν ένα άτομο βλέπει διαβόλους, φαντάσματα, νεράιδες και θεούς λέμε ότι είναι τρελός ενώ όταν το 90% των ανθρώπων έχουν τα ίδια συμπτώματα τους θεωρούμε ακόμα υγιείς;

Σαν υπερφυσικά όντα ή πνεύματα, ο άνθρωπος τα φαντάστηκε πως ζουν μεταξύ θεών και ανθρώπων,[i] επηρεάζοντας τους τελευταίους σύμφωνα με τη θέληση των πρώτων. Συνεπώς οι δαίμονες επιδρούν στο χαρακτήρα των ανθρώπων σαν ενδιάμεσοι εντολοδόχοι με καλή ή κακή διάθεση.
Η εκδοχή αυτή βόλεψε και τη χριστιανική θρησκεία και γι’ αυτό την υιοθέτησε. Το ίδιο έκανε αργότερα και ο ισλαμισμός.[ii]
Χριστός και διάβολος, είναι δυο αντίθετες δυνάμεις που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Το επίθετο «Σατάν» στα εβραϊκά σημαίνει αντίπαλος, αντίθετος, που η εβραϊκή βίβλος χρησιμοποιεί σαν κύριο όνομα. Είναι αυτός που αντιτίθεται στο Γιαχβέ δείχνοντας, ξεδιάντροπα, ανατρεπτική διάθεση.[iii] Όμως αυτό δεν είναι απόλυτο. Όπως στα εδάφη της Παλαιάς Διαθήκης έτσι και στα κηρύγματα των χριστιανών, ο Σατανάς γίνεται όργανο του καλού θεού, λες και ανάμεσα τους βρίσκεται μία σιωπηρή συμφωνία, αρωγός στην υπόθεση του θεού.
Μα, αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, πώς είναι δυνατόν ο Σατανάς να έγινε αποστάτης επαναστατώντας ενάντια σε αυτόν που τώρα υπηρετεί;
Πώς είναι δυνατόν, ακόμα, ο θεός να επιτρέπει στο Σατανά να επεμβαίνει ενάντια στον άνθρωπο, έστω και σαν δοκιμασία, όταν ο ίδιος ο θεός γνωρίζει από πριν την έκβαση του πειρασμού;
Επίσης, όταν ο θεός μπορεί να μας εμποδίσει να κάνουμε το κακό, δεν έχει ευθύνη όταν παραλείπει να το κάνει;
Τέλος, τι είδους επανάσταση έκανε ο Σατανάς, όταν οι ενέργειές του εξαρτώνται απόλυτα από τη θέληση του θεού;[iv]
Τι άραγε είναι ο Σατανάς… ένας αλαζόνας αντάρτης ή ένα άβουλο πιόνι του θεού;
Και ο τελευταίος, τι άραγε είναι… εξαπατημένος ή συνένοχος;
Ανάμεσα σε αυτή τη λογική του παραλόγου και της αντίφασης, ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου απέναντι σε αυτό που ονόμασε θεό;
Πώς είναι δυνατόν να συμβιβάσεις την παντοδυναμία με τις αγαθές προθέσεις του θεού;

Ο Ντέιβιντ Χιουμ[v] από το 18ο αιώνα αντιμετώπισε το αντιφατικό αυτό ερώτημα δίνοντας αποστομωτική απάντηση.
Αν το κακό υπάρχει σαν πρόθεση της θεότητας, τότε αυτή δεν είναι αγαθή. Αν όμως το κακό δε βρίσκεται στις προθέσεις της - αφού υπάρχει και δεν αποτρέπεται - τότε δεν είναι παντοδύναμη!
Μία θρησκεία όμως που βρίσκεται σφιχταγκαλιασμένη με το μεσαίωνα και αντιστρατεύεται τη λογική και την επιστημονική πρόοδο είναι καταδικασμένη να αφανιστεί. Αν το μεσαίωνα έλαμπε, έχοντας την επιστήμη απούσα και τα μέτρα καταστολής στην ημερήσια διάταξη, στην εποχή μας δεν πρέπει να ελπίζει πως θα επιβιώσει για πολύ ακόμα. Επιβάλλοντας καθεστώς μεσαίωνα, στις συνειδήσεις των πιστών, ελπίζει πως θα πάρει παράταση ζωής. Οι ρίζες της πίστης όμως βρίσκονται πιο βαθιά χωμένες. Αντλώντας από το αρχαίο απόθεμα της παγκόσμιας μυθολογίας, ο χριστιανισμός στο φόβο στήριξε την πιο στέρεα κολώνα για να ριζώσει την πίστη των πιστών.

Και να πως άνοιξε τα θεμέλια. Ο Ησαΐας, συνδέοντας τη ρίζα του κακού με την Αφροδίτη, την κατ’ εξοχήν θεότητα της Μέσης Ανατολής,[vi] γράφει «πως έπεσες από τον ουρανό Εωσφόρε[vii], τέκνο της Αυγής! Πάνω στη γη συντρίφτηκες…» (14.12).
Θεωρώντας, οι λαοί της Μέσης Ανατολής, τα αστέρια, θεϊκές οντότητες, δεν ήταν δύσκολο, οι δεισιδαίμονες Ιουδαίοι, να φανταστούν και να αποδώσουν στη φράση του Ησαΐα την πτώση ενός τέτοιου όντος, αποδίδοντας έκτοτε στο «γεγονός» αυτό την πτώση του Πονηρού στη γη.

Ο Ιωάννης της Αποκάλυψης φαντάστηκε την πτώση σαν να έπεσε αστραπή γράφοντας «και η ουρά του έσυρε το τρίτο των αστέρων του ουρανού και τους έριξε στη γη» (12.4). Ο Λουκάς αργότερα σύνδεσε τον Εωσφόρο με το Σατανά γράφοντας «έβλεπα το Σατανά να πέφτει σαν αστραπή από τον ουρανό» (10.18). Σε αυτά τα… συνταρακτικά στοιχεία στηρίχθηκε η πτώση του Σατανά που τότε ικανοποιούσε όχι μόνο τη φαντασία αλλά και τη λογική του φοβισμένου πιστού.
Δεν αρκούσε όμως αυτό. Η αγγελολογία έπρεπε να γίνει πιο ζωντανή και πειστική.

Επιστρατεύτηκε και πάλι η νοσηρή φαντασία. Μόνο που τώρα οι γραφικές νοητικές παραστάσεις προϋπέθεταν, εκτός των άλλων, και έναν άκρατο σαδισμό, ώστε μαζί με τη φρίκη, να προκαλεί στον πιστό και απόγνωση. Η επιτυχία των επινοητών της ομολογώ πως είναι τεράστια, αφού ο πιστός περισσότερα επιχειρήματα «ύπαρξης» μπορεί να βρει για το Σατανά παρά για το Χριστό. Ποιος άραγε δεν παραδέχεται ότι το κακό, πολύ περισσότερο από το καλό, κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο… Λες και οι «αποστάτες άγγελοι» κυριάρχησαν και οι «φύλακες» γνωρίζοντας συντριπτική ήττα βρίσκονται υπό την κυριαρχία του Πονηρού και τις Κακίας.

Ο Ιουδαϊκός μύθος θέλει τα όντα αυτά να χωρίζονται σε κατηγορίες, τάγματα, αρχαγγέλους και άλλα αγαθοποιά και σατανικά πνεύματα που ο Θεός έχει στην υπηρεσία του, όπως ο βασιλιάς έχει τους αξιωματικούς στην αυλή του. Έτσι «διακρίνουμε» τους θρόνους που οι Ιουδαίοι τους φαντάστηκαν σαν πύρινους τροχούς με φτερά που τους βαστάνε Χερουβείμ και Σεραφείμ.[viii]
Τόσο στους Εσσαίους όσο και στους χριστιανούς, με ευκολία δέχτηκαν το μύθο σαν υπέρτατη αποκάλυψη του θεού.[ix] Οι ανθρωπομορφικές λεγεώνες των Διαβόλων κατακρημνίστηκαν στη γέεννα του πυρός, όπως οι αλυσοδεμένοι Τιτάνες των Ελλήνων γκρεμίστηκαν στο βαθύ έρεβος, στα πέρατα του κόσμου! Γνώστης της ελληνικής μυθολογίας ο ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, πίσω από την ανωνυμία του, κατάφερε να πείσει τους χριστιανούς πως ο Σατανάς κατάφερε να προδώσει τη φύση του, υψώνοντας με την εξώκοσμη φωνή την αποφασιστικότητά του να πάψει να είναι δούλος του θεού, αν και δε μας έπεισε ποτέ για το αντίθετο. Πάντα παρείχε στο θεό αφέντη, τις καλύτερες υπηρεσίες!

Ταυτόχρονα με την πτώση, οι δαίμονες του κακού μεταμορφώθηκαν σε όντα ανήκουστης και απίστευτης ασχήμιας, αισχρότητας και φρίκης. Τα τερατόμορφα και αποκρουστικά όντα της κόλασης με τη φιδίσια ουρά, τα κέρατα, τα νύχια και την ανάσα που αναδύει κάπνα θειαφιού και πίσσας αποτελούν το αισχρότερο και ρυπαρότερο θέμα της ανθρώπινης φαντασίας, που τα αρρωστημένα εκείνα μυαλά επινόησαν για να προκαλέσουν τρόμο και αποτροπιασμό στους φοβισμένους πιστούς, έρμαια στις κακόβουλες ψευτιές κάποιων κατεργάρηδων!
Σε αυτό το ζοφερό τόπο θα ριχτεί ο αμαρτωλός, θρηνώντας και ουρλιάζοντας κάτω από το βλέμμα του Βεελζεβούθ που καταπίνει βατράχια και οχιές και ο κολασμένος τρώει τις σάρκες του.
Η απελπισία, ο πόνος και η φρίκη θα βασιλεύουν όταν οι καταραμένοι θα υποφέρουν και θα ουρλιάζουν, χωρίς ελπίδα, χωρίς να τελειώνει το μαρτύριο που αβάσταχτα θα συνεχίζεται στους αιώνες των αιώνων.

Στα αιώνια κηρύγματα των ψυχωτικών διδασκάλων, ο διάβολος βρισκόταν παντού. Στις λίμνες, στα βουνά, στα δέντρα, στο δρόμο, στην κάμαρα του σπιτιού, πίσω μας, μέσα στο μυαλό… παντού…
Διαβολική ατμόσφαιρα, σατανική ψύχωση για εκατοντάδες χρόνια, σε ολόκληρη τη διάρκεια του μεσαίωνα, η δαιμονοφοβία δημιουργούσε βαθιά απόγνωση στους αφελείς. Γέμισε ο τόπος και η συνείδηση των ανθρώπων δαίμονες και στοιχειά.
Σατανάς, Εωσφόρος, Ασμοδαίος, Βεελζεβούθ, Μπελφεγκώρ, Λεβιάθαν, Λούσιφερ, Μπελιάλ, Αβιγώρ, Αλλοσέν, Αντραμελέχ, είναι ελάχιστα ονόματα από τα όντα του Σκότους και του Πονηρού που τις λεγεώνες τους, ο σοφός Σολομώντας, σφράγισε στις στάμνες του ναού του.[x]
Η παραφιλολογία του Μεσαίωνα, ωθημένη και από τους ιερείς, έκανε τη Σολομωνική στα μάτια των αφελών επιστήμη.

Οι παγωμένες νύχτες του μεσαίωνα γέμιζαν φριχτά φαντάσματα που μετακινούσαν έπιπλα, τραπέζια και καρέκλες, ανοιγόκλειναν πόρτες και παράθυρα, τρόμαζαν γυναίκες, γέρους και παιδιά, βίαζαν παρθένες και με πονηριά τραβούσαν το ράσο του παπά!
Βρικόλακες, Λυκάνθρωποι και Πνεύματα του Κακού σάλευαν τα μυαλά των θρησκόληπτων ακόμα και στα αστεία πειράγματα των κατεργάρηδων του χωριού.
Ο αέρας είχε στοιχειώσει και με την αναπνοή μπορούσε ο δαίμονας να πει μέσα στον καθένα. Ο ύπνος των φοβισμένων πιστών έγινε μαρτύριο αληθινό και οι τύψεις κάποιου αμαρτήματος καθημερινός εφιάλτης.
Οι ταπεινωτικές συνήθειες των Ίνκουμπων και Σούκουμπων[xi] πάγωναν το αίμα των θυμάτων τους που «έμπαιναν» στο σώμα απ’ όπου έβρισκαν άνοιγμα (!) ασελγώντας προκλητικά κι άσεμνα. Οι παρθένες στα παρθεναγωγεία και τα μοναστήρια του μεσαίωνα ήταν τα αγαπημένα θύματα των Ίνκουμπων. Κλεισμένες για χρόνια εκεί μέσα και στερημένες από κάθε ηδονή του σώματος αρκούσε απλά η φαντασίωση και η ονειροπόληση στη θέα ενός γυμνού στρογγυλεμένου στήθους ή γλουτού για να κολαστεί η φοβισμένη συνείδηση από την επιθυμία, που βίαια κυριαρχούσε σαν απαγορευμένος καρπός. Στη θέα της κίνησης και της στάσης του γυμνού σώματος, από τα βλέμματα των διπλανών, γεννιόταν κάθε λογής λάγνες εξηγήσεις ειδημόνων, φορτώνοντας το αμάρτημα στο φανταστικό Ίνκουμπο που υποτίθεται επιτέθηκε στο αμαρτωλό του θύμα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το ρόλο του Ίνκουμπου έπαιζαν φλογισμένοι μοναχοί που την ίδια στέρηση είχαν και οι ίδιοι!

Ο Νόμος της «εισφοράς των πορνών» ήταν ένα συγχωροχάρτι της Καθολικής Εκκλησίας προς τους ιερωμένους που ζούσαν φανερά με μία πόρνη ή ανύπαντρη γυναίκα, σαν πράξη απείθειας. Αντιλαμβάνεται κανείς την έκταση που πήραν οι απειθείς εκείνες πράξεις, ώστε προς αποφυγή της φοροδιαφυγής, ο πάπας Σίξτος ο Δ΄ (1471-1484) θέσπισε νέο νόμο που υποχρέωνε ανεξαιρέτως όλους τους μοναχούς και ιερείς να πληρώνουν το «φόρο απείθειας». Έτσι η καθολική Εκκλησία ξεπέρασε τη σκόπελο της αγαμίας του κλήρου. Σύμφωνα με το πικάντικο βιβλίο του Eduard Fuchs «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» στις επισκέψεις τεσσάρων Αυστριακών μοναστηριών το 1563 βρέθηκαν σε όλα πόρνες, σύζυγοι και παιδιά «οι εννέα μοναχοί του μοναστηριού των Βενεδικτίνων είχαν εφτά πόρνες δύο συζύγους και οχτώ μεγάλα παιδιά… οι δεκαοχτώ Βενεδικτίνοι του Γκάρσεν δώδεκα πόρνες, δώδεκα συζύγους και δεκαεννέα παιδιά… Στο μοναστήρι του Νόιμπουργκ εφτά πόρνες, τρεις συζύγους και δεκατέσσερα παιδιά. Οι σαράντα καλόγριες στο Αγλάρ είχαν δεκαεννιά παιδιά…»[xii]

Όμως αν η «κατάληψη του δαίμονα» αφορούσε μόνο Ίνκουμπους και Σούκουμπους δικαιολογώντας τη σεξουαλική έξη των στερημένων στην αρχή και αχαλίνωτων μετά σεξουαλικών δραστηριοτήτων, ίσως δε θα κάναμε κανένα λόγο για την ιδεοληψία των πιστών. Εδώ που τα λέμε δηλαδή, μία «εμπειρία» με έναν τέτοιο δαίμονα δυνάμωνε τη φαντασία και απελευθέρωνε τη libido από τα κομπλεξικά και στερημένα άτομα. Όμως σε βαριές μορφές ψυχοπάθειας όταν το άτομο πείθεται ότι κατακτήθηκε από δαίμονα, τα πράγματα είναι σοβαρά και τα παιχνίδια με παπάδες και εξορκιστές μπορεί να είναι επικίνδυνα. Τέτοιες φανφάρες δαιμονοπληξίας μόνο την Εκκλησία εξυπηρετούν και κανέναν άλλον. Τα θύματα συνήθως είναι άτομα υστερικά, σχιζοφρενείς με διχασμένη προσωπικότητα που τη μοιράζονται ο θεός και ο διάβολος, σαν δυο πνεύματα που αντιμάχονται, μέσα στο ίδιο το σώμα. Το ένα μέρος του εγκεφάλου υπόκειται στις διαβολικές εντυπώσεις των φόβων του και το άλλο στις λυτρωτικές παραινέσεις της πίστης του. Το θύμα, πιστός πάντα στην αγγελολογία της θρησκείας του, χορταίνει όχι μόνο με σιγουριά και ασφάλεια αλλά κόμπλεξ και φοβίες.
Τέτοιος διχασμός! Τέτοια η κατάντια!

Τα άτομα αυτά δεν πάσχουν από δαιμονοπληξία, αλλά από ιδεοληψία. Μια ιδέα σφηνώθηκε μέσα τους και όχι οντότητα.
Ποτέ άθεος δε δαιμονίστηκε, γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ούτε στη μια ιδέα ούτε στην άλλη.
Τα βαριά, θρησκόληπτα άτομα, όντως ασθενείς, αυτοενοχοποιούνται σαν να έκαναν αυτοκριτική, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τα αμαρτήματά τους.
Οι έμμονες ιδέες, η πίστη και ο φόβος πως ο δαίμονας μπορεί να μας πλήξει, «σαν σκιές που δεσπόζουν στο ασυνείδητο», όπως θα έλεγε κι ο Γιούνγκ,[xiii] είναι η αιτία της δαιμονοπληξίας. Εκείνοι που πλήττονται κυρίως από τέτοιες ψυχώσεις είναι εκείνοι που πάσχουν από διχασμό προσωπικότητας και διωκτικές ψυχώσεις που δημιουργεί η θρησκευτική συνείδηση και η φαντασία του πιστού. Γι αυτό και στο μεσαίωνα η δαιμονοπληξία ήταν περισσότερο δεδομένη μέσα στα μοναστήρια παρά έξω από αυτά και με κανένα κρούσμα ανάμεσα στους άθεους, γιατί τότε η ένοχη αυθυποβολή απουσιάζει.

«Στη Ρώμη, στα 1554» γράφει ο Villeneuve «ογδόντα τέσσερα άτομα ισχυρίστηκαν ότι ήταν δαιμονισμένα. Στα 1642, δεκαοχτώ καλόγριες από το Λουβιέ κυριεύτηκαν από το δαίμονα, η μόλυνση του οποίου στα 1861, κατέλαβε εκατόν είκοσι κατοίκους της Μορζίν, για να μη μιλήσουμε για τους αμέτρητους δαιμονισμένος του Σαιν-Μεντάρ… Περίεργη εποχή αλήθεια, αυτή που εκτείνεται από το τέλος του 16ου αιώνα ως το τέλος του επόμενου, όπου η πολιτική και ο ανταγωνισμός των θρησκευτικών ταγμάτων, ανακατεμένος αξεχώριστα με σεξουαλικές ιστορίες, παρέσυραν στο χαμό αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε να μπορούν να αντιστέκονται καλύτερα στα τεχνάσματα του Πονηρού…»[xiv]

Ό εξορκισμός σαν τελετή έδινε αίγλη, λάμψη και μεγαλοπρέπεια στην Εκκλησία, διαδίδοντας με επιτυχία το φόβο του Σατανά. Αντίστοιχος ψυχόκοσμος και μεταξύ σατανολατρών και ιεροεξεταστών. Οι πρώτοι, μαστροποί και απατεώνες, που εκμεταλλεύονται την ευπιστία των αφελών, διέπρατταν κάθε λογής βιασμό, έγκλημα και απατεωνιά, αποκτώντας πλούτο, δύναμη και δόξα. Οι δεύτεροι σαν θρησκευτικοί Ιαβέρηδες, ανάλωναν τη ζωή τους κυνηγώντας μάγους, μάγισσες και Πουλημένος στο Σατανά, ψάχνοντας αδιάντροπα στο σώμα των θυμάτων τους να βρουν «σφραγίδες» και «σημάδια αναγνώρισης».
Μάγοι και μάγισσες έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι που οι κομπλεξικοί ιεροεξεταστές διώχτες τους, όχι και λίγες φορές, τους φόρτωναν εγκλήματα που ποτέ δεν έκαναν. Κανονικοί ψυχοβγάλτες, χωρίς αίσθηση ντροπής και ευαισθησίας. Θεωρώντας τα παιδιά των μάγων καρπό του Σατανά, έδιναν εντολή να μαστιγώνονται ανελέητα μπροστά στην πυρά που θα καίγονταν οι γονείς τους!
Ηλίθιοι εξαπατούνταν, γυναίκες παραπλανούνταν, ξεφτιλίζονταν και μηδενίζονταν και οι ιερείς κυνηγούσαν αμφότερους. Και τους θύτες και τα θύματα, κάνοντας βαριά την ατμόσφαιρα από την τσικνίλα των ανθρώπινων σαρκών. Μπροστά στα φοβισμένα μάτια των μικρών παιδιών που δεν καταλάβαιναν, η Εκκλησία ήξερε ότι, «θα καταλάβαιναν» γρήγορα, όταν αργότερα θα αποτελούσαν το νέο αίμα των χριστεπώνυμων πιστών…
Η κάπνα των θυμάτων δε θόλωνε μόνο την όραση. Κυρίως θόλωνε το πνεύμα. Διαμόρφωνε συνειδήσεις εξασφαλίζοντας πλούτο και δόξα στους κατεργάρηδες και τους απατεώνες!

Η εκτέλεση των μάγων και των μαγισσών ήταν γιορτή για την Εκκλησία. Το ίδιο και οι δημόσιοι εξορκισμοί. Ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις, κατήχηση και εμπόριο από την πραμάτεια των καλογέρων. Φυλαχτά, κομποσκοίνια, λουλούδια και λιβάνια. Ένας καλός τρόπος να γεμίζουν τα παγκάρια.
Η ώρα της ανάφλεξης στην πυρά, υπέρτατη στιγμή ανάμικτων συγκινήσεων. Ταυτίζοντας τη συνείδηση με το θεό, η εκδήλωση χαράς συγκρατημένη αλλά συναρπαστική. Δεν καιγόταν η μάγισσα, αλλά ο δαίμονας που έκανε συμβόλαιο μαζί της.
Ήταν συναρπαστικό το λίκνισμα της μάγισσας πάνω στην αναμμένη θράκα. Αν ήταν νέα και όμορφη ακόμα πιο καλά. Κουνιόταν ρυθμικά, στριφογύριζε, τιναζόταν απότομα, λες και χόρευε πάνω στη φωτιά. Κράταγε λίγο, αλλά έμενε στη φαντασία για πολύ.
Τι αρρωστημένη φαντασία και αποχαυνωμένη ηθική!

Ένας αληθινός Ψυχόκοσμος, ο κόσμος του μεσαίωνα. Μάγοι, Λάμιες, Στρίγγλες και Γητευτές, Μέντιουμ και Αστρολόγοι, ήταν τα επαγγέλματα με πραγματική πέραση το μεσαίωνα. Η ζήτηση κάλυπτε την προσφορά δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο το μέγεθος της αφέλειας και της παραζάλης. Δεν ήταν όμως μόνο οι τσαρλατάνοι που έπαιζαν με τις φοβίες των αφελών αναζητώντας την απόκτηση δόξας πλούτου και συγκίνησης. Ευγενείς με υψηλά αξιώματα, Βασιλείς, όπως η Αικατερίνη των Μεδίκων, σύζυγος του βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου του Β΄, πρίγκιπες και δούκες, όπως της Λορένης και Βουργουνδίας, ήταν μπλεγμένοι σε σατανικές τελετές που αναζητούσαν δόξα προκειμένου να εκτονώσουν τις αχαλίνωτες σεξουαλικές τους ορμές. Μέχρι και πάπες, θυσίαζαν στους δαίμονες για να προσελκύουν τον έρωτα των γυναικών, όπως ο Γρηγόριος ο Ζ΄ (1073-1085) και ο Ιωάννης ο Κ΄ (1276-1277).

Αν όλα αυτά σήμερα φαντάζουν τόσο τρελά και παράλογα, δεν πρέπει να τα αποδίδουμε μόνο στους τσαρλατάνους και τους επιτήδειους που αποσκοπούσαν στον εύκολο πλουτισμό, την άνετη ζωή και την επιδίωξη δόξας. Η έξαλα θρησκευτική πίστη στο θεό γεννά όχι μόνο το μίσος του Διαβόλου, αλλά κυρίως γεννά την πεποίθηση πως το ον αυτό υπάρχει! Η ζωή των πιστών διαποτίστηκε από την ιδέα του διαβόλου, επιβάλλοντας δεοντολογία σατανοφοβίας. Ένας «έξυπνος τρόπος» να επιβληθεί η θρησκευτική δεοντολογία. Η καθηκοντολογία που θέτει την ιδεατή τελειότητα στον ουρανό και την ανθρώπινη συνείδηση στο χαμηλότερο σημείο, καταβαραθρώνει τις δυνατότητες του ανθρώπου. Αντιμετωπίζοντας έναν κόσμο δαιμονικών πνευμάτων που συχνά βρίσκονται στην υπηρεσία του θεού, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τη μηδαμινότητά του, την ανικανότητά του να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς την επικουρία του θεού.

Σίγουρα οι οντότητες αυτές βρίσκονται ανάμεσα στην ιδεατή τελειότητα και την ανθρώπινη βλακεία. Οι ελαφροΐσκιωτοι πιστοί πάσχουν από δαιμονική φρενίτιδα. Τη μέρα, το βράδυ, τα μεσάνυχτα, εκείνα τα οχληρά πνεύματα των ζωντανών[xv] συνεδριάζουν μεταξύ τους πώς θα κάνουν περισσότερο κακό. Κάτω από τα αστέρια, κάποια ώρα και ημέρα, κάτω από τη σκιά της συκιάς με τα μακριά του πόδια ο δίαβολος, σαν τραγοπόδαρος, με μυτερό γενάκι και αποκρουστικά κέρατα στο κεφάλι, σκορπά φόβο, πανικό και δέος στους αφελείς, Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια. Η κάλτσα του δαιμονική, σαν σατανική εφεύρεση και η ουρά του, πηγαίνοντας πέρα δώθε, χώνεται παντού, κάνοντας το δεισιδαίμονα λαό να στοχάζεται με δαιμονικές παροιμίες και να οργιάζει με τη φαντασία του.[xvi] Οι γελοιότητες των «θείων απομνημονευμάτων» στοίχειωσαν τη λογική του. Η γελοιότητα του θαύματος των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, στο οποίο ο Ιησούς εκτόπισε μια λεγεώνα δαιμονίων[xvii] δε βρίσκεται σε αυτόν που το επινόησε αλλά σε αυτόν που το πίστεψε!
Ο πρώτος, όπως φάνηκε, έκανε καλά τη δουλειά του, όμως οι άλλοι που τον πίστεψαν δεν έκαναν καλά, γιατί έγιναν λάτρεις του υπερφυσικού και επιρρεπείς στην αφέλεια.

Οι σατανολάτρεις ανέκαθεν πίστευαν στο θεό και το διάβολο, έχοντας τις ίδιες πηγές με τους άλλους πιστούς. Μέσα στο σκοτεινό ψυχόκοσμο του ανθρώπου, θεός και διάβολος, τον ίδιο αέρα αναπνέουν!
Όπως γράφει και ο Villeneuve «Ο διάβολος είναι και αυτός ένα δόγμα που άπτεται όλων των άλλων. Προσβάλλοντας τον αιώνιο νικημένο, δεν προσβάλλει κανείς και τον αιώνιο νικητή; Το να αμφιβάλλεις για τις πράξεις του πρώτου, σε οδηγεί στην αμφιβολία για τις πράξεις του δεύτερου, τα θαύματα που έκανε για να καταπολεμήσει το διάβολο. Οι κολόνες του ουρανού έχουν τη βάση τους στο χάος».[xviii]

Κυρίως όμως, εκτός από το χάος, η πηγή τους δε βρίσκεται μακρύτερα από τον τόπο που γεννήθηκαν, το μυαλό. Από κει ξεκινούν, σαν δυνάμεις του καλού και του κακού και λάμπουν πάνω μας. Σαν να υπήρχαν πραγματικά, σαν οντότητες που μας εξουσιάζουν. Ο καθένας φτιάχνει το θεό του, σύμφωνα με τις δυνατότητες του μυαλού του, μέχρι εκεί που φτάνει η λογική του και μπορεί να προσεγγίσει η ηθική του.
Έχουμε χρέος άλλωστε, μετά την παντελή ηθική καταβαράθρωση που υποστήκαμε να θέσουμε τις βάσεις για μια πραγματική μεταχριστιανική ηθική.
Όπως φάνηκε, οι προηγούμενοι, δεν είχαν καλές συνταγές. «Καλύτερα να απελπίζεσαι παρά να παραδίνεσαι» έλεγε ο Ζαρατούστρας στο ομώνυμο έργο του Νίτσε, γράφοντας για το νεκροζώντανο τύραννο του ανθρώπου «Όποιος τον λατρεύει ως θεό της αγάπης δεν έχει μεγάλη ιδέα για την αγάπη. Ο θεός αυτός δεν ήθελε να είναι και δικαστής; Μα όποιος αγαπά, αγαπά πέρα από την ανταμοιβή και την τιμωρία»![xix]


ΠΗΓΗ: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ σελ. 402-413
Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ


[i] Έτσι περιγράφονται από τον Ησίοδο και έτσι αναφέρονται από τον Πλάτωνα στην «Πολιτεία» του (392a), που σαν θεία όντα απέκτησαν αθανασία.
[ii] Ο Ιμπλίς στον ισλαμισμό αντιστοιχεί στο γνωστό Σατανά των δυο άλλων θρησκειών. Από έπαρση και αλαζονεία έπεσε και αυτός. «Η γη θα είναι η κατοικία κι ο κλήρος σου μέχρι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου» Κοράνι 2.34.
[iii] Ο Σατανάς αντιτίθεται στο Δαυίδ και τον Ισραηλιτικό λαό (Χρόν. 21.1) Φέρεται επίσης σαν δούλους του Γιαχβέ, αφού παρευρίσκεται στη σύναξη του Θεού (Ιώβ 1.6-12). Το ίδιο συμβαίνει όταν ο Σατανάς θέλει να διαβάλει τον ιερέα Ιησού και ο Γιαχβέ το σώζει σαν δαυλό που άρπαξε από τη φωτιά (Ζαχ. 3.1-2).
[iv] Οι «πατέρες» του χριστιανισμού διακήρυξαν ότι ο Σατανάς δεν έχει καμιά εξουσία πάνω στον άνθρωπο, χωρίς τη θέληση του θεού (Βλέπε Αυγουστίνο «Περί Τριάδος» 3.10).
[v] Ο Χιουμ (1711-1776) ήταν Άγγλος φιλόσοφος, πατέρας του ευρωπαϊκού αγνωστικισμού και πρόδρομος του θετικισμού. Εξετάζοντας τα ηθικά προβλήματα με βάση την εμπειρία, ο Χιουμ, πίστευε ότι αρκεί να σχηματιστεί στη συνείδηση του ανθρώπου η παράσταση του καλού και του κακού για να αποφασίσει αμέσως να επιδιώξει το πρώτο και να αποφύγει το δεύτερο.
[vi] Ο Άδωνης και ο Ταμμούζ ήταν εραστές της μεγάλης θεάς.
[vii] Έτσι ονόμαζαν την Αφροδίτη που έφερνε το φως, επειδή εμφανιζόταν πριν την Ανατολή του ήλιου (Αυγερινός). Όμως και σαν όνομα, Εωσφόρος, είναι αυτός που φέρνει το φως, όπως και στα λατινικά, Λούσιφερ, που σημαίνει το ίδιο πράγμα (Lux-fero). Ο Εωσφόρος, στην Ελληνική μυθολογία, συμβολίζεται με τον Προμηθέα, τον αδερφό του Τιτάνα, Άτλαντα, που έφερε το φως, τη Γνώση και τη φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας τον καταδίκασε δένοντάς τον στο βράχο του Καυκάσου.
[viii] Σφιγγόμορφα όντα (σαν τη Σφίγγα, κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου). Είναι λειτουργικά πνεύματα που εκτελούν τις υπηρεσίες του Θεού, φανερώνοντας την παρουσία, τη δύναμη και τη δόξα του (βλέπε Γεν. 3.24, Έξ. 25.18-21, Αρ. 7.89, Ψαλ. 80.2 κ.α).
[ix] Ο Θεός δε λυπήθηκε τους αγγέλους που αμάρτησαν, τους έριξε στα ζοφερά σπήλαια του Τάρταρου, παραδίνοντάς τους να φυλάσσονται μέχρι να δικαστούν (Πέτρ. Β΄ 2.4) βλέπε επίσης Ιουδ. 6).
[x] Ο γιος του Δαβίδ, ο σοφός Σολομών, όταν τελείωσε το κτίσιμο του ναού του, έκλεισε τους δαίμονες σε εφτά στάμνες και τις εγκατέλειψε εκεί. Όταν όμως οι Ρωμαίοι τις ανακάλυψαν, απελευθερώθηκαν και δραπέτευσαν. Έκτοτε βρίσκονται ανάμεσά μας (βλέπε «Μαρτυρία της Αλήθειας» 70).
[xi] Από τα ρήματα incubo (κοιμάμαι πάνω σε κάτι) και succubo (ξαπλώνω κάτω από κάτι). Ο Incubus στο μεσαίωνα ήταν ο αρσενικός δαίμονας και ο Succubus ο θηλυκός, που εφιαλτικά ερωτοτροπούσαν πάνω στα δαιμονισμένα θύματά τους!
[xii] Το βιβλίο εκδόθηκε από τον Οίκο Πυρσός, το 1958 και εκτεταμένα αποσπάσματά του παρουσιάστηκαν το 1978 από το περιοδικό «Αίνιγμα του Σύμπαντος» στα τεύχη 42, 43 και 45.
[xiii] Η δαιμονοπληξία, σύμφωνα με το Γιούνγκ, είναι μια ευάλωτη και ζοφερή πλευρά της προσωπικότητας του Εγώ, δηλαδή μία ψυχοσωματική αρρώστια που μπορεί να προσβάλει και ομαδικά πολλά άτομα μαζί, όπως «ο χορός του Αγίου Γκυ» που ήταν ευρέως διαδεδομένη αρρώστια του μεσαίωνα (βλέπε Καρλ Γιούνγκ «Ο Άνθρωπος και τα Σύμβολα του» εκδόσεις Αρσενίδη σελ. 168.
[xiv] Rolland Villeneuve «Το Δαιμονικό Σύμπαν» μετάφραση Μαρίνα Λώμη εκδόσεις Αστέρι σελ. 91-92.
[xv] Οι πρώτοι χριστιανοί θεωρούσαν τα δαιμόνια ψυχές γιγάντων που χάθηκαν στον κατακλυσμό! Βλέπε David Srtauss «Η Ζωή του Ιησού» σελ. 46 Εκδόσεις Αναγνωστίδη.
[xvi] Βλέπε σχετικά στο Γεώργιο Σιέττο «Αρχαίες Επιβιώσεις στο Χριστιανισμό» σελ. 242-258 Εκδόσεις Altebaran.
[xvii] Ο Ματθαίος αναφέρεται σε δυο δαιμονισμένους (8.28) ενώ ο Μάρκος (5.1) και Λουκάς (8.26) σε έναν. Αμφότεροι όμως πιστεύουν ότι τα δαιμόνια παρακάλεσαν τον Ιησού να τα βάλει σε κείνο το κοπάδι των γουρουνιών, στο οποίο η αιφνίδια κατοχή προκάλεσε υστερία στα γουρούνια και γι αυτό αυτοκτόνησαν πέφτοντας από τον γκρεμό, παρασύροντας τα… ανυποψίαστα δαιμόνια!
[xviii] «Το Δαιμονικό Σύμπαν» σελ. 374.
[xix] Friederich Nietzsche «Τάδε Έφη Ζαρατούστρα» σελ. 215 μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη Εκδόσεις Φέξη 1965.



19 σχόλια:

Sotirios είπε...

Καλησπέρα σας. Πολύ μ’ άρεσε αυτό το άρθρο και το διάβασα όλο μέχρι τέλους.

Άθεος είπε...

Πολύ χαίρομαι γι αυτό κύριε Σωτήρη. Έχεις γνώση εσύ και από ορθοδόξους και από καθολικούς και από Ιαχωβάδες. Πιστεύω αναγνωρίζεις πια την δική μας ανωτερότητα που καταφέραμε να απαλλαγούμε απ' όλους τους ψεύτες και τους υποκριτές!

zoyzoy είπε...

Σίγουρα οι μοναχοί κατασκεύασαν το "κακό" σύμφωνα με τις ανάγκες τους και επωφελήθηκαν απ'αυτό μαζί και η εκκλησία.
Δεν μπορώ όμως να μη πιστέψω πως ο άνθρωπος έχει μέσα του το Κακό όπως και το καλό πες το Θεό,και δώστου ότι ονόματα θέλεις δεν έχω πρόβλημα.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι ο καθένας πορεύεται με το Θεό του ή Δαίμονά του και χρεώνεται ανάλογα σ'αυτή τη ζωή.
Γιατί μη μου πεις ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν το διάολο μέσα τους και μας ταλαιπωρούν ??

Να σε πάω σε πιο μεγάλη οργάνωση
τους Σιονιστές με τη γνώση και τη βοήθεια του ακατονόμαστου παίρνουν δύναμη και έχουν κατακτήσει όλη τη γη!

Μη μου πεις ότι δεν είναι δούλοι ενός Σατανά??

Άθεος είπε...

Δηλαδή οι μοναχοί δεν είναι Εκκλησία zoyzoy; Αυτοί πάντα ήταν οι πρωτεργάτες όλων των κινημάτων για την επινόηση του δόγματος. Αυτοί αποτελούσαν πάντα τον στρατό του Χριστού. Όμως, σε καταλαβαίνω: θέλεις να αποδίδεις το «κακό» στους ανθρώπους και το «καλό» στο θεό!
Όμως για μένα που είμαι άθεος ξέρω ότι όλα ανθρώπινα είναι. Και τα «κακά» και τα «καλά», μόνο που η επινόηση των θρησκειών πάντα κρύβει εκτός από το ψέμα και την απάτη, το συμφέρον και την επιβολή. Δυο πράγματα που γενούν πάντα αυτό που λέμε «Κακό». Χωρίς τις θρησκείες να δηλητηριάζουν τη ζωή μας, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.
Οι Σιωνιστές που λες, δεν έχουν την εύνοια κανενός ακατονόμαστου, εκτός κι αν εννοείς την επιθυμία τους να κυβερνούν τον κόσμο αυταρχικά. Όμως η πολιτική χωρίς την επικουρία της θρησκείας θα ήταν αδύναμη να κάνει και το παραμικρό.
Κοίτα πώς τσακώνονται στην Μέση Ανατολή… πάντα το πρόσχημα είναι η θρησκεία, πίσω από την οποία βρίσκεται το συμφέρον της Σιών, του πλούτου και της ολιγαρχίας του Καπιταλιστικού Συστήματος!
Κακό και καλό, Σατανάς και Θεός! Ωραία το έστησαν το παιχνίδι και οι αφελείς, αιώνες τώρα, σαν μηρυκαστικά αναμασούν κουτόχορτο!

nicolaos demonicos είπε...

Ξεκινώ από το ερώτημα που θέτεις: «Πώς είναι δυνατόν, ακόμα, ο θεός να επιτρέπει στο Σατανά να επεμβαίνει ενάντια στον άνθρωπο, έστω και σαν δοκιμασία, όταν ο ίδιος ο θεός γνωρίζει από πριν την έκβαση του πειρασμού;».
Πώς στοιχειοθετείται αυτό, το ότι δηλαδή «γνωρίζει από πριν την έκβαση του πειρασμού;». Επειδή είναι άραγε παντογνώστης, γνωρίζει δηλαδή όχι μόνον τα συμβάντα αλλά και τα μελλούμενα; Τότε γιατί επείρασε τον υιόν του; Διότι μη μου πη κανείς ότι τον επείρασεν ο σατανάς αφ’ εαυτού του, δηλαδή πήρε αυτήν την πρωτοβουλία· διότι «και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί, και είδε το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ερχόμενον επ’ αυτόν· και ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» (Ματθαίος, Γ΄ 16-17). Το οποίον σημαίνει ότι κατ’ εντολήν του θεού επειράσθη υπό του σατανά ο Ιησούς. Γιατί όμως; Εάν εκ των προτέρων εγνώριζεν ο θεός το αποτέλεσμα, προς τι οι πειρασμοί; Ή μήπως είχε τις αμφιβολίες του; Οπότε για ποιον θεό-Ιησού κάνει λόγο το ιερώτερο (μετά την ΠΔ) βιβλίο των χριστιανών;
Ας απαντήση όποιος πιστός των θεών αυτών... και του σατανά, βεβαίως-βεβαίως.
Γράφεις: «Επίσης, όταν ο θεός μπορεί να μας εμποδίσει να κάνουμε το κακό, δεν έχει ευθύνη όταν παραλείπει να το κάνει;» Όχι, Άθεε, ουδεμίαν ευθύνη φέρει κοτζάμ θεός, διότι τότε θα παρενέβαινε στην έκφραση της «ελευθέρας βουλήσεως του ατόμου»! Διότι ο θεός δεν είναι παρεμβατική οντότητα. Ή είναι; Νομίζεις;
Περνάω στον Ντέιβιντ Χιουμ: «Αν το κακό υπάρχει σαν πρόθεση της θεότητας, τότε αυτή δεν είναι αγαθή. Αν όμως το κακό δε βρίσκεται στις προθέσεις της –αφού υπάρχει και δεν αποτρέπεται– τότε δεν είναι παντοδύναμη!» Συμφωνώ με το πρώτο σκέλος του αφορισμού. Ως προς το δεύτερο θα έπρεπε να ορίση μεταξύ κακού ως γενικής εννοίας (π.χ. λιμός, λοιμός, κατακλυσμός, σεισμός κ.ο.κ.) και κακού ως ατομικής εκδηλώσεως του ανθρώπου, διότι ισχύει ότι και ανωτέρω ως προς την έκφραση της «ελευθέρας βουλήσεως του ατόμου».
Στην παράγραφο «Μια θρησκεία [...] πίστη των πιστών.» διατηρώ έντονες επιφυλάξεις ως προς τον αφορισμό «στην εποχή μας δεν πρέπει να ελπίζει πως θα επιβιώσει για πολύ ακόμα», ενώ συμφωνώ απολύτως με τα ακολουθούντα. Όπως επίσης συμφωνώ μέχρι του σημείου όπου γράφεις:
«Έτσι "διακρίνουμε" τους θρόνους που οι Ιουδαίοι τους φαντάστηκαν σαν πύρινους τροχούς με φτερά που τους βαστάνε Χερουβείμ και Σεραφείμ». Δεν διαφωνώ, πλην στο ρήμα «φαντάστηκαν» δίνω την έννοια της καλλιτεχνικής φαντασίας και όχι εκείνης που απορρέει από την πίστη σε κάτι τέτοιο. Ας το αποκαλέσω «φαντασία εξυπηρετούσα τον σχεδιασμό υποδουλώσεως του ατόμου στο υπερφυσικό και τον φόβο που αυτό προξενεί ή γεννά». Κάτι που επιβεβαιώνεις πιο κάτω διά του «Τα τερατόμορφα και αποκρουστικά όντα της κόλασης με τη φιδίσια ουρά, τα κέρατα, τα νύχια και την ανάσα που αναδύει κάπνα θειαφιού και πίσσας αποτελούν το αισχρότερο και ρυπαρότερο θέμα της ανθρώπινης φαντασίας, που τα αρρωστημένα εκείνα μυαλά ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ για να προκαλέσουν τρόμο και αποτροπιασμό στους φοβισμένους πιστούς, έρμαια στις κακόβουλες ψευτιές κάποιων κατεργάρηδων!».
(Συνεχίζεται)

nicolaos demonicos είπε...

(Συνέχεια εκ του προηγουμένου)
Στην παράθεση κάποιων από τις ονομασίες του συνεταίρου ξέχασες την πλέον διάσημη: Διάβολος! (Άλλο ζουμερό θέμα αυτό.)
Όσον αφορά στο πόσο η θρησκοληψία επιβάλλει οπτασίες και οράματα στους ηλιθεοσεβείς (ουπς! μπήκε το ε αντί του ι μόνο του, εγώ δεν φταίω), μπορώ να αναφέρω εμπειρία από πρώτο χέρι, αν το θελήσης.
Εξορκισμός, άφεσις, Ιερά Εξέτασις ισχύουν και επιχειρούνται και επιβάλλονται μέχρι και σήμερα – τα δύο πρώτα φανερά και όπως πάντοτε, το τρίτο υπογείως και διαφοροτρόπως. Να το πούμε κατάλοιπο του Μεσαίωνα; Να το πούμε. Έχει όμως λήξει οριστικά και αμετάκλητα ο Μεσαίωνας;
Λίγο πιο κάτω σημειώνεις: «Σίγουρα οι οντότητες αυτές βρίσκονται ανάμεσα στην ιδεατή τελειότητα και την ανθρώπινη βλακεία». Και επειδή ο Αϊνστάϊν στον αφορισμό του, θέλοντας να υπερτονίση το μέγεθος της δευτέρας, δηλώνει ότι μεταξύ των δύο βεβαίων απείρων, του Σύμπαντος και της ανθρώπινης βλακείας, δεν είναι σίγουρος για το πρώτο, θα τροποποιήσω τον δικό σου αφορισμό: Όχι, οι οντότητες αυτές δεν «βρίσκονται ανάμεσα στην ιδεατή τελειότητα και την ανθρώπινη βλακεία», είναι γέννημα και –ίσως– θρέμμα της ανθρώπινης βλακείας. Και αφού γεννηθούν και τραφούν από αυτήν, τότε υπεισέρχονται ως (πολιτιστικό!!!) κληροδότημα προς τις επερχόμενες γενεές «ανάμεσα στην ιδεατή τελειότητα και την ανθρώπινη βλακεία».
Και πάντως ρίχνεις ογκόλιθους σε κλειστά πνευματικά στόματα πιστών, ελπίζοντας(;) ότι θα καταλάβουν την ρήση του Νίτσε, με την οποία κλείνεις το πολύ καλό άρθρο. Διότι αν ο θεός τους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΗΣ, ΑΝΤΑΜΕΙΒΩΝ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ, τι στην ευχή να τον κάνουν; Και πού τον χρεάζονται;
ΥΓ: Ζητώ συγγνώμην για το «ελπίζοντας» και το ερωτηματικό – δεν έχω άλλο τρόπο να σημειώσω την αμφιβολία ή την αναμφίβολη περί του αντιθέτου βεβαιότητα. Διότι γνωρίζω ότι δεν ελπίζεις σε κάτι τέτοιο.
Να είσαι καλά, φίλε μου και νά έχης αδιαλείπτως κουράγιο και ζέση στην καταγραφή της Α-ΛΗΘΕΙΑΣ.

Άθεος είπε...

Ευχαριστώ για τον κόπο που κατέβαλες να αναφερθείς σε τόσα σημεία ndemonicos. Άλλοι, μόνο που βλέπουν πάνω από δυο τρεις αράδες, για τις οποίες δέχονται να διαβάσουν, απορρίπτουν όλο το κείμενο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων αδιαφορούν. Πάλι καλά που οι αναγνώστες των blogs προβληματίζονται ακόμα και μπορώ να πω διαθέτουν χρόνο για να διαμορφώσουν γνώμη. Οι χρήστες του fb βρήκαν αρκετά βολική την χρήση του «like» οπότε τραβάνε ένα «μ’ αρέσει» και χωρίς να διαβάσουν το κείμενο. Από κουτσομπολιό και πνεύμα αντιλογίας για να κάνουν τους έξυπνους άλλο τίποτα.
Τώρα, σχετικά με όσα έγραψες τι να σχολιάσει κανείς. Ξέρω πώς τα έγραψες, γιατί σε ξέρω. Κι εσύ με ξέρεις και μπορώ να πω ότι αν δεν γνωρίζαμε πού χρησιμοποιεί ο καθένας την ειρωνεία δεν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Θέλω να πω ότι ορισμένα πράγματα τα λέμε ή ρωτάμε όχι για να πάρουμε απάντηση αλλά… ελπίζοντας, όπως λες κι εσύ, για να τα ακούσουν άλλοι. Πώς λέμε… πες τα μου για να μην σου τα πω…
Πάντως ευχαριστώ που το μελέτησες το άρθρο, αν είχες διαβάσει το βιβλίο, απλά έκανες επανάληψη. Πιστεύω οι εικόνες βοηθούν και ξεκουράζουν.

Dyer είπε...

Στο πολύ ολοκληρωμένο απόσπασμα σχετικά με το δαιμονισμό των χριστιανών, από το βιβλίο σου φίλε Άθεε, δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Να επισημάνω μόνο ότι η καύση των μαγισσών ήταν μια καθαρή μορφή ανθρωποθυσίας, ένα τελετουργικό που είχε εγκαταλειφθεί αρκετούς αιώνες νωρίτερα, το οποίο η θρησκεία της «αγάπης» την επανέφερε με χιλιάδες θύματα.
Επίσης να θυμίσω ότι η θρησκεία του «φωτός» φρόντισε και συσκότισε το μυαλό των πιστών με χιλιάδες δεισιδαιμονίες και προκατάληψης που μας ταλαιπωρούν ακόμα και σήμερα. Χωρίς να παίρνει επίσημα θέση η σύγχρονη εκκλησία, για να μην εκτεθεί, αφήνει να οργιάζουν τα προσωπικά θαύματα από «φωτισμένους» γέροντες και θαυματουργές εικόνες που το καλό νικά το κακό, για να γεμίσουν τα παγκάρια.
Τέλος η ενοχοποίηση της ανθρώπινης φύσης έχει σαν αποτέλεσμα την καταπίεση των βασικών ενστίκτων των πιστών με συνέπειες απρόβλεπτες.
Να ‘σαι καλά φίλε.

Άθεος είπε...

Για την καύση των μαγισσών Dyer σαν ανθρωποθυσία δεν θα το έλεγα, εκτός κι αν κάτι άλλο εννοούσες. Η καύση ήταν καταδίκη που μαζί με το σώμα κατέκαιαν και ό,τι το μόλυνε. Πώς είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση όπου μαζί με τα γουρούνια σκοτώνονταν και τα δαιμόνια… Όμως αυτό ήταν απλά μια πρόφαση.
Εκεί που αποσκοπούσαν οι καύσεις ήταν ότι αποτελούσαν επίδειξη δύναμης και συνετισμού γι όσους παρακολουθούσαν. Φόβιζαν κι αυτό ήταν που ήθελαν περισσότερο. Το θύμα ήταν θύμα με τα όλα του και παράδειγμα προς όλους τους ζωντανούς. Όχι, παίζουμε! Έτσι επιβλήθηκε η θρησκεία της αγάπης. Τι νόμιζαν μερικοί… χάιδευαν συνειδήσεις;

Dyer είπε...

Για την εκκλησία η καύση των μαγισσών, αντιφρονούντων κτλ ήταν εργαλείο άσκησης εξουσίας. Προφανώς η εκκλησία με τον τρόπο αυτό, τα πολύ υλικά συμφέροντά της υποστήριζε, άσχετα με τις προφάσεις που επικαλείτω.
Το τελετουργικό όμως της καύσης για τους απλούς ανθρώπους που παρακολουθούσαν το θέαμα είχε και το στοιχείο του εξαγνισμού. Στο μυαλό του απλού λαού η καύση του «κακού» ευχαριστούσε τον «πανάγαθο» ώστε να είναι επιεικέστερος απέναντί τους. Ο ορισμός δηλαδή της ανθρωποθυσίας. Προφανώς αυτή την εκδοχή της καύσης την καλλιεργούσε ανεπίσημα η εκκλησία για να έχει εν μέρη και την αποδοχή των πράξεών της από το λαό, μαζί βέβαια με τον τρόμο της ανυπακοής.
Η ουσία είναι ότι η θρησκεία της «αγάπης» κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια τα πλέον βάρβαρα ένστικτα επιβίωσης.

Άθεος είπε...

Πολύ σωστά!
Ακριβής η διευκρίνηση φίλε μου Dyer!

nicolaos demonicos είπε...

Αλήθεια, πώς γίνεται ο θεός του ΜΙΣΟΥΣ, της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΩΝ και της ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΣ, δηλαδή της ανταποδόσεως των ίσων (Έξοδος, Λευϊτικόν, Δευτερονόμιον: «ψυχήν αντί ψυχής, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος, χείρα αντί χειρός, πόδα αντί ποδός».) να γεννήση διά της επεμβάσεως του πνεύματός του ΜΟΝΟΝ τον θεό της ΑΓΑΠΗΣ, της ΣΥΜΠΟΝΟΙΑΣ και της ΑΦΕΣΕΩΣ;
Πώς γίνεται εκείνος ο οποίος αφώρισε: «ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι, και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει» (Ματθαίος ΙΒ 30), και ενετείλατο: «πλην τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου» (Λουκάς ΙΘ 27), να εμφανίζεται ως ο θεός της ΑΓΑΠΗΣ;
Πόσο άραγε είναι δύσκολο να συμβή αυτό όταν βασίζεσαι στην άνοια, την εντεταλμένη και αενάως επιβαλλόμενη άγνοια και τον εγγενή αλλά και μεθοδικώς εσπαρμένο στον νου εκ του θανάτου και της μετά θάνατον υπάρξεως τρόμο, ιδιαιτέρως αν έχης συνδρομητή σου τον κρατικό μηχανισμό επιβολής της «δικαιοσύνης»;
Γίνεατι, πρέπει όμως πρωτίστως να μεριμνήσης περί τον ορισμό της εννοίας της ΑΓΑΠΗΣ. Και αυτό το φρόντισε ο υιός:
«Και προσελθών εις των γραμματέων ακούσας αυτών συζητούντων, ιδών ότι καλώς αυτοίς απεκρίθη, επηρώτησεν αυτόν· ποία εστί πρώτη πάντων εντολή; ο δε Ιησούς απεκρίθη αυτώ ότι πρώτη πάντων εντολή· άκουε, Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις εστι· ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΥΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΣΟΥ ΕΞ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΞ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΞ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΞ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΣΟΥ. αύτη πρώτη εντολή» (Μάρκος ΙΒ 28-30).
Η εντολή της απολύτου δουλώσεως του πνεύματος! Με όλες τις καταστροφικές συνέπειες.
Ιδού πώς γίνεται η θρησκεία του ΜΙΣΟΥΣ να εμφανίζεται, βασιζόμενη στην άνοια, την άγνοια και τον «μεταφυσικό» τρόμο του ανθρώπου, ως η θρησκεία της ΑΓΑΠΗΣ!
Απευθύνομαι κυρίως στον Dyer, ο οποίος κακίζει την θρησκεία στην τελευταία πρόταση του σχολίου του της 27.10 και ειρωνεύεται με το «αγάπης». Και αναρωτιέμαι αν δεν είναι απόδειξις αγάπης το να αγαπάς τον εχθρό σου, όπως ο Ιησούς διδάσκει και η θρησκεία εμπέδωσε κάνε εμπεδωπαλούκωσε στο διάβα των αιώνων, χωρίς μάλιστα να θέτουν (Ιησούς και θρησκεία) περιορισμούς, αφήνοντας σε σένα την επιλογή να τον αγαπάς βραστό, ψητό (στην φωτιά ή στην θράκα), φουρνιστό – ακόμη και ωμό!

Άθεος είπε...

Μιας και απευθύνεσαι στο Dyer αγαπητέ φίλε μου, ας παραχωρήσω το δικαίωμα σ' αυτόν να απαντήσει, αφού εγώ αδυνατώ, έτσι όπως το θέτεις. Πρώτα-πρώτα για τον χριστιανισμό εγώ δεν τον θεωρώ θρησκεία της αγάπης. Θρησκεία της απάτης είναι και παρόλο που νόμιζα ότι λίγοι απατεώνες αρχικά υπήρξαν και πολλοί αφελείς, εννοώ στο ξεκίνημα (2ος αιώνας), τώρα είμαι πεπεισμένος ότι εν γνώσει τους πρέπει να απατούσαν και να ψεύδονταν. Συνειδητά επιχείρησαν να χαλκεύσουν την ιστορία, προκειμένου να χαλιναγωγήσουν αρχικά το ποίμνιο και μετέπειτα όλη την ανθρωπότητα για ιδιοτελείς λόγους.

Dyer είπε...

Είναι αλήθεια nicolaos demonicos ότι δεν είχα σκεφτεί την εκδοχή της αγάπης στα κάρβουνα.
Όπως δηλαδή εγώ λατρεύω το κατσικάκι ειδικά στις κληματόβεργες κάπως έτσι εξέφραζαν την αγάπη τους και οι χριστιανοί τότε. Λάτρευαν τους εχθρούς τους ψητούς.
Σωστή εκδοχή για μια θρησκεία που περιέχει, τις όχι και τόσο προσβεβλημένες, προδιαγραφές που ανέφερες.

Άθεος είπε...

χα χα χα... αγάπη στα κάρβουνα... ωραίο ήταν!

Ανώνυμος είπε...

exposingchristianity.com

Άθεος είπε...

I like this blog!

Anonymous είπε...

ΜΑΡΤΥΡΊΑ: ΣΎΜΦΩΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΆΒΟΛΟ
Γεια σας, φίλοι.
Επικοινώνησα μαζί σας μετά την έρευνά σας στο φόρουμ μου.
Έκανα το Σύμφωνο πριν από μερικούς μήνες χάρη στον πνευματικό ναό. 
Αφού έλαβα την ανταμοιβή μου, η οποία εκτιμάται σε 10 εκατομμύρια ευρώ, έφυγα για να αγοράσω ένα σπίτι στο Μαϊάμι όπου μένω σήμερα.
Τρώω ό, τι θέλω.
Πίνω ό, τι θέλω. 
Ταξιδεύω όπου θέλω.
Χάρη στα χρήματά μου επενδύω στις εταιρείες μου που λειτουργούν υπέροχα. 
Είμαι τώρα ένας πολυεκατομμυριούχος που διαπραγματεύεται δημόσια.
Εδώ είναι η επαφή του διάσημου ναού που με βοήθησε: espiritualtemplo@gmail.com

Άθεος είπε...

Άλλαντάλλων! Καμιά σχέση με όσα πιστεύουμε. Είτε Χριστιανοί, είτε Σατανιστές, είστε οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος!

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5