2 Οκτ 2012

Η πόρνη Θεοδώρα και η καπάτσα Αντωνίνα


Παρορμούμενος από τις δυο προηγούμενες αναρτήσεις, σκέφτηκα ότι η παρούσα ανάρτηση θα αποτελούσε ευχάριστη συνέχεια στην ύλη του blog. Όχι πως είναι αστεία, όπως η πρώτη ή ευτράπελη και σκωπτική όπως η δεύτερη, μα πικάντικη και ευχάριστη στο διάβασμα, αν και όταν αναλογίζεται κανείς, πόσο ξεπεσμένο ηθικά ήταν το Βυζάντιο, δυο μόλις αιώνες μετά την ίδρυσή του, οργίζεται, πλαντάζει και θέλει να σκίσει τα ρούχα του, από τα ψέματα που του δίδαξαν στο σχολείο. Δυστυχώς η αλήθεια πάντα κρύβεται, ιδιαίτερα αν αυτή είναι ικανή να αντιστρέψει τη σήψη που οι εξουσιαστές του κόσμου προγραμματίζουν γι αυτόν. Έτσι χάλκεψαν την ιστορία μας, φουσκώνοντας τα μυαλά των παιδιών μας με ψέματα και περίσσια υποκρισία που σοκάρει όταν αποκαλυφθεί.
Η ανάρτηση αυτή είναι μέρος του 12ου Κεφαλαίου, του Δεύτερου Μέρους, του βιβλίου μου ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ σελ. 314-319.

Η πόρνη Θεοδώρα

Στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί άνθρωποι αφάνισαν πόλεις, επαρχίες και περιοχές. «Κανένας όμως δεν κατάφερε» γράφει ο επιφανής ιστορικός Προκόπιος, «ν’ αναποδογυρίσει συθέμελα την ανθρώπινη γενιά και την οικουμένη ολάκερη».
Στο έργο αυτό, ίσως πιο πολύ και από τον ίδιο, συνέβαλε και η Θεοδώρα, η γυναίκα του Ιουστινιανού. Εγωίστρια, σκληρή, ύπουλη και δόλια, δεν είχε ενδοιασμούς για κανένα αν επρόκειτο να θιγεί το συμφέρον της. Χρησιμοποιώντας την αυτοκρατορική της ισχύ, το δόλο και το ψέμα, η ραδιούργα φυσιογνωμία της κυριαρχεί στους ηγετικούς κύκλους της Πόλης. Αλίμονο σε κείνους που η σκιά της φοβερής αυτοκράτειρας έπεφτε πάνω τους. «Η οργή της ήταν πάντα έτοιμη για ν’ αφανίσει τους ανθρώπους και δε γαλήνευε ποτέ». Ο Προκόπιος, απ’ αυτή πρώτα-πρώτα, έκρυψε το έργο του, περιμένοντας πρώτα να πεθάνει. «Ήταν φοβερά σκληρή και ξεχείλιζε από απανθρωπιά», γράφει φοβισμένος ο ιστορικός της αυλής, για να διαιωνίσει την αλήθεια που με δέος όλοι αποσιωπούσαν μέσα τους.
Ποια ήταν όμως αυτή η πόρνη, που και σαν αυτοκράτειρα ακόμα, δεν έπαψε σαν γύναιο να πουλά το κορμί της αξιώνοντας με θράσος να διαφεντεύει το Ρωμαϊκό κράτος και σαν Δέσποινα μέχρι το χώμα να την προσκυνούν;
Γεννήθηκε στην Κύπρο γύρω στο 500 από έναν αρκουδιάρη (τροφό αρκούδας) τον Ακάκιο, που δούλευε σε αμφιθέατρο (τσίρκο). Όταν πέθανε, μαζί με τις άλλες αδερφές της, Κομιτώ και Αναστασία, ανέβηκαν στη σκηνή με την προτροπή της ανήθικης μάνας τους, εκτελώντας αισθησιακούς χορούς (στριπτήζ) και παντομίμες. Τότε ένας ανώτερος αξιωματικός, ο Εκήβολος, διοικητής τότε της Αφρικανικής Πεντάπολης, την πήρε μαζί του στην Κυρηναϊκή. Όταν την χόρτασε την πέταξε από το σπίτι του. Ποιος ξέρει τι του έκανε και αυτού. Τότε αυτή πήγε στην Αλεξάνδρεια. Εκεί γνωρίστηκε με… ανώτατους κληρικούς του μονοφυσιτισμού. Σχετίστηκε με τον πατριάρχη Τιμόθεο και το Σεβήρο της Αντιόχειας.

Το 522 γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. Τότε τη γνώρισε ο Ιουστινιανός. Αυτός ήταν 40 χρονών κι αυτή 22. Όμορφη, καπάτσα και παιχνιδιάρα! Την ερωτεύτηκε, αλλά δεν μπορούσε να την κάνει γυναίκα του. Η Λουπικίνα ή Ευφημία, σύζυγος του Ιουστίνου ήταν αντίθετη. Εκτός ότι ο νόμος απαγόρευε έναν τέτοιο γάμο, η αυτοκράτειρα Ευφημία δεν μπορούσε να δεχτεί ο ανιψιός της να παντρευτεί μια πόρνη.
Τον επόμενο χρόνο όμως που πέθανε η Ευφημία, ο Ιουστινιανός, τρελά ερωτευμένος έβαλε το θείο του να αλλάξει το νόμο.[i]
Όταν κι αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε την παντρεύτηκε… τρεις μέρες πριν τη γιορτή του Πάσχα (527) «που δεν επιτρέπεται σε κανένα ούτε ν’ ασπαστεί άλλον, ούτε ειρήνη να κηρύξει».
Ο Προκόπιος γίνεται έξω φρενών. «δε χρειάζεται, θαρρώ, άλλο τίποτα να πω για το χαρακτήρα του Ιουστινιανού. Όλα τα πάθη της ψυχής του φτάνει ο γάμος του να τα δηλώσει, να τα δείξει και να τα εξηγήσει. Γιατί όποιος έχει αδικοπράξει, δεν τον νοιάζει και δε φοβάται και τη ντροπή ακόμα να δεχτεί και σιχαμερός και αδιάντροπος στους ανθρώπους να γίνει. Για αυτόν, κανένα μονοπάτι της παρανομίας δεν ήταν απάτητο… Κανένας όμως από τη Σύγκλητο, βλέποντας την πολιτεία να κατρακυλάει, δε δυσφόρησε και δεν αηδίασε για όλα αυτά που γινόταν. Τη Θεοδώρα την προσκυνούσαν και τη λάτρευαν σαν να ήταν θεά. Μα ούτε και κανένας από τους ιερωμένους που δεινοπάθησε δε φάνηκε να αγανακτεί, όταν ήταν υποχρεωμένος να την αποκαλεί Δέσποινα. Κι αυτοί, που πριν ήσαν θεατές της στο θέατρο, δήλωναν αμέσως δουλεία και σήκωναν τα χέρια».[ii]
Εύκολα μπορεί κανείς να αναλογιστεί την ηθική κατάπτωση του Βυζαντίου. Την ηθική σήψη του παλατιού. Άρχοντες, στρατηγοί, πατριάρχες και επίσκοποι, κορδωμένοι και τεντωμένοι, πατώντας στα νύχια των ποδιών τους να σκύβουν το σβέρκο τους, τιμώντας ένα ανήθικο γύναιο σαν Δέσποινα του Βυζαντίου! Γιατί ήξεραν, και σε λίγα χρόνια θα είχαν εμπεδώσει φαντάζομαι, τι πάει να πει Θεοδώρα!
«Όταν το γύναιο αυτό οργιζόταν, δεν υπήρχε ούτε το απαραβίαστο των ναών. Ούτε απαγόρεψη νόμου. Ούτε η επίκληση ολόκληρης της Πόλης ήταν ικανή να σώσει τον κατηγορούμενο, ούτε άλλο τίποτα».[iii]
Άνθρωποι που ζήτησαν άσυλο σ’ εκκλησίες, με διαταγή της Θεοδώρας με βία έβγαιναν έξω δεμένοι χειροπόδαρα, αδιαφορώντας για τους ιερούς νόμους και το θρησκευτικό άσυλο. «Γι’ αυτήν δεν ήταν κανένας τόπος ιερός και όσιος. Αντίθετα γι’ αυτήν δεν ήταν σπουδαίο να παραβιάζει τα ιερά». Αλήθεια, ποιος μπορούσε να αντισταθεί;
Ακόμα και ο πιο ισχυρός άνδρας στην αυτοκρατορία, μετά τον άνδρα της, ο Ιωάννης Καππαδόκης, όταν το 541 βλέποντας την αυταρχικότητα της Θεοδώρας τόλμησε να την αμφισβητήσει στον Ιουστινιανό, εκείνη βγήκε πάνω απ’ τον αυτοκράτορα. «…τον τιμώρησε και τον έστειλε στην Αίγυπτο και τον φυλάκισε εκεί. Και δε χόρτασε ποτέ από την τιμωρία αυτού του ανθρώπου. Και ποτέ δεν έπαψε να αναζητά ψευτομάρτυρες σε βάρος του».[iv] Η περιουσία του Καππαδόκη δημεύτηκε και ο ίδιος πέθανε στην Αίγυπτο!
Ακόμα κι αυτός ο αρχιστράτηγος του Βυζαντινού στρατού, ο Βελισάριος, στο άκουσμα του ονόματός της, μαζευόταν χειροπόδαρα πάνω στο κρεβάτι του κι έμεινε έτσι κουλουριασμένος και περίτρομος περιμένοντας το μοιραίο! «Είχε ξεχάσει ακόμα και πως ήταν άντρας».
Το 531 μετά την ήττα του με τον Πέρση βασιλιά Χοσρόη, ο Βελισάριος καθαιρέθηκε. Η επέμβαση της Θεοδώρας τότε ήταν καθοριστική και αμείλικτη. Ο ένδοξος στρατηγός[v] αντικαταστάθηκε από το Μαρτίνο και ο ύπατος αξιωματικός του Βελισάριου, Βούζης, σαν ζώο εξοντώθηκε στα σκοτεινά μπουντρούμια του παλατιού.
Μέχρι τις πόρνες της Πόλης καταδίωξε που τη δικιά της ακολασία καμιά της δεν έφτασε. Τις έκλεισε με το ζόρι σε μοναστήρι, απ’ το οποίο πολλές προτίμησαν να αυτοκτονήσουν, παρά χωρίς τη θέλησή τους σ’ αυτό να μείνουν άλλο!

Ντυμένη στη Βασιλική πορφύρα με υποκρισία, ενδύθηκε και την ευσέβεια της θεοσεβούσης Δέσποινας, ξεχνώντας τα διεστραμμένα σεξουαλικά της πάθη.[vi] Τα όργια της Θεοδώρας, ακόμα και πριν ενδυθεί τη θεοσέβεια του αυτοκρατορικού θρόνου, δύσκολα συμβιβάζονται με τον πρώην έκλυτο βίο της. Οι διεστραμμένες σεξουαλικές επιθυμίες της την οδήγησαν σε όργια που ο Αλεμάννος για λόγους ηθικής τάξης δεν κατάφερε να μας μεταδώσει.[vii]
Στα νιάτα της, παρά τις προφυλάξεις της να μη γίνει κι αυτή μητέρα, κάποια στιγμή συνέλαβε από κάποιο φίλο ή πελάτη της. Όταν το παιδί γεννήθηκε, βλέποντας ο πατέρας τόσο να το παραμελεί η μάνα, φοβούμενος για τη ζωή του, το πήρε κι έφυγε για την Αραβία. Τον βάφτισε Ιωάννη και τον μεγάλωσε σαν μάνα. Λίγο πριν πεθάνει όμως του είπε όλη την αλήθεια. Η μάνα του έφηβου Ιωάννη τότε ήταν η πανίσχυρη αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Μένοντας μόνος του ο Ιωάννης σκέφτηκε να γνωρίσει τη μάνα του. Έτσι ήρθε στο Βυζάντιο και ανήγγειλε το γεγονός στους φρουρούς του παλατιού για να τον φέρουν μπροστά στη μάνα του. Αυτή δέχτηκε αμέσως «και μόλις τον είδε, τον παρέδωσε σε κάποιον υπηρέτη ειδικό γι’ αυτή τη δουλειά! Δεν είμαι σε θέση να πω με ποιον τρόπο έγινε άφαντος ο δόλιος» γράφει ο Προκόπιος «Κανένας δεν τον είδε ως τα σήμερα. Ούτε κι αφού πέθανε η Αυγούστα».[viii]
Η μεγάλη Αυγούστα πέθανε στις 29 Ιουνίου του 548. Ήταν η πιο ξακουστή πόρνη που πέθανε και θάφτηκε με τόσες τιμές μέσα σε χρυσό φέρετρο τυλιγμένη με βασιλική πορφύρα και υπέρμετρη υποκρισία.
Φαντάζοντας κανείς την πένθιμη τελετή πλαισιωμένη από τα ανώτατα εξουσιαστικά κλιμάκια και τα πλέον ευγενή άτομα της βυζαντινής κοινωνίας να συνοδεύουν τη νεκρή στον τάφο, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της υποκρισίας.
«Σηκώνοντας στα χέρια του το αγαπημένο άψυχο σώμα, ο γερασμένος βασιλεύς, με μάτια πλημμυρισμένα στα δάκρυα μουρμούριζε τον ύστατο αποχαιρετισμό στη Θεοδώρα του. Τότε, σε ένα νεύμα του μονάρχη, οι αυτοκρατορικοί φορείς υψώνουν την επικήδεια κλίνη, και ο μεγάλος άρχοντας των τελετών, πλησιάζοντας το πτώμα φωνάζει δυνατά τρεις φορές τα καθιερωμένα λόγια Έξελθε βασίλισσα! Ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο Κύριος των κυρίων σε καλεί! Και πίσω από το φέρετρο, κάτω από τους θόλους του παλατιού, για μία τελευταία φορά σχηματίζεται και ξετυλίγεται η αυτοκρατορική πομπή…. Οι ψαλμοί των ιερέων, οι ύμνοι των παρθένων ανακατεύονται με τους θρήνους των γυναικών, με τους ήχους των ασημένιων εκκλησιαστικών οργάνων με τις ρυθμικές κραυγές των φατριών, μυριάδες λαμπάδες σαλεύουν σε μία φωτεινή λιτανεία, κι’ απ’ τη μακρυά Μέση λεωφόρο, από το Φόρουμ του Κωνσταντίνου και την πλατεία του Καπιτωλίου, όλη η αυλή προχωρεί προς την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων για να οδηγήσει τη Θεοδώρα εκεί όπου θα κοιμόταν το τελευταίο της ύπνο».[ix]
Όπως γράφει και ο διακεκριμένος συγγραφέας Diehl στο πιο πάνω έργο «η αυτοκράτειρα Θεοδώρα παρά την ευσέβειά της, είχε ελαττώματα και πάθη που δύσκολα συμβιβάζονται με το φωτοστέφανο των αγίων»!
Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια!

Ο ένδοξος στρατηγός Βελισάριος και η σύζυγός του Αντωνίνα.

Για την ηθική σαπίλα της βυζαντινής εξουσίας δε θα είχαμε ολοκληρωμένη εικόνα αν δε γράφαμε για ένα άλλο ζευγάρι, που την εποχή εκείνη πρωταγωνίστησαν μαζί με τον Ιουστινιανό και τη Θεοδώρα.
Πρόκειται για τον αρχιστράτηγο του Βυζαντίου Βελισάριο και τη γυναίκα του Αντωνίνα, που με τη Θεοδώρα είχε ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις.[x]
Δεν ήταν ψέμα και υπερβολή, ο ένδοξος στρατηγός του Βυζαντίου πράγματι κουλουριαζόταν έντρομος στο κρεβάτι του όταν απειλητικά τον κοίταζε η Θεοδώρα. Διακριμένος από τα 25 του χρόνια στρατηγός, επί Ιουστίνου ακόμα, ο Βελισάριος δεν ήταν κανένας δειλός ανθρωπάκος που έτρεμε μην πάθει κανένα κακό. Το ερωτικό πάθος όμως για μια γυναίκα, κάνει και τον πιο άγριο πολεμιστή να φέρεται σαν άβγαλτο μαθητούδι, μπροστά σε μια όμορφη και καπάτσα γυναίκα, όπως ήταν η Αντωνίνα. Δυστυχώς κι αυτός ήταν μπλεγμένος με μια ξετσίπωτη πόρνη και αδίστακτη γυναίκα ένεκα της φιλικής της σχέσης με την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Ο Προκόπιος γράφει ότι «πιεζόταν τόσο έντονα από το ερωτικό πάθος της γυναίκας του, που δεν ήθελε να ξεμακρύνει ολότελα πέρα από τα σύνορα του Ρωμαϊκού κράτους».[xi]
Μπροστά στη φοβέρα και την απειλή της Θεοδώρας οι δυο γυναίκες συμμαχώντας εξουσίαζαν πλήρως το βυζαντινό στρατηγό, ώστε η Αντωνίνα ελεύθερα να τον απατά και η Θεοδώρα να βάλει χέρι στα λεηλατημένα απ’ τους πολέμους πλούτη του. Μπροστά στην αυστηρότητα της βασίλισσας πως θα του κάνει δώρο τη ψυχή του, αν όλα τα παραστρατήματα της γυναίκας του της Αντωνίνας συγχωρέσει, αυτός δεν έχασε στιγμή «και πέφτοντας στα πόδια της γυναίκας του και με τα δύο του χέρια χάιδευε τις κνήμες της και φιλώντας τους αστραγάλους της, την αποκαλούσε σωτηρία της ζωής του. Και της ορκιζόταν πως θα της είναι πάντα δούλος της πιστός από δω και πέρα κι όχι άντρας της».[xii]
Απ’ ότι φάνηκε δεν ήταν άντρας, αφού ακόμα κι όταν την έπιασε… στα πράσα με το θετό τους γιο, το Θεοδόσιο, τον έπεισε ότι δεν ήταν αλήθεια αυτό που είδε γιατί… τάχατες πήγε μαζί του στο υπόγειο για να… κρύψουν τα πολύτιμα λάφυρα - αυτά που ο Βελισάριος δεν ήθελε να μαθευτούν, αν και αργότερα μαθεύτηκαν, όπως είπαμε πιο πάνω απ’ την πανούργα Θεοδώρα! Οι δύο γυναίκες είχαν κάνει βρόμικη συμμαχία!

Έρμαιο του ερωτικού του πάθους ο Βελισάριος είχε γίνει «κουρέλι σωματικά και άβουλος ψυχικά». Η Αντωνίνα δε λογάριαζε ούτε θεϊκούς, ούτε ανθρώπινους νόμους. Ήταν ξεδιάντροπη και ξετσίπωτη σαν τη Θεοδώρα όταν έκανε στριπτήζ στον Ιππόδρομο. Αργότερα, ερωτευμένη τρελά με το Θεοδόσιο, η Αντωνίνα «στην αρχή έκανε έρωτα μαζί του κρυφά. Έπειτα μπροστά στους υπηρέτες και στις θεραπαινίδες». Όταν αυτά έγιναν γνωστά στον κανονικό τους γιο, το Φώτιο, τον μίσησε και «δεν έπαψε να του στήνει παγίδες και να του ετοιμάζει φονικά σχέδια». Τη δε υπηρέτρια Μακεδονία που μαζί με δύο άλλους δούλους είχαν δει τους έρωτές της με το Θεοδόσιο, «πρώτα τους έκοψε τη γλώσσα μετά τους κατακομμάτιασε και μετά τους έβαλε μέσα σε σακιά και τους έριξε στη θάλασσα αδίστακτα».[xiii]
Τελειώνοντας δε θα αναφερθώ τι απέγινε το ζεύγος εκείνο της ντροπής ή τα «αδέρφια» που όπως λέει και ο Προκόπιος «των γυναικών οι αμαρτίες δεν ντρόπιαζαν μόνο τους συζύγους μα πιο πολύ βαραίνουν στα παιδιά τους».
Έτσι εξομολογήθηκε στο γιο του Φώτιο, ο Βελισάριος, δείχνοντάς του πόσο αγάπησε τη μάνα του, μην μπορώντας να της κάνει κανένα κακό, ακόμα κι αν μπορούσε να εκδικηθεί το Θεοδόσιο.
Ο Θεοδόσιος ήταν καλά κρυμμένος στο παλάτι. Τον έκρυβε η Θεοδώρα, τον περιποιόταν και τον… αναζωογονούσε με πλούσια φαγητά, ανέσεις και ψυχαγωγία. Τον προόριζε για στρατηγό. Για κακή της τύχη όμως, τον πρόλαβε βαριά δυσεντερία και τον αφάνισε. Ποιος ξέρει τι αφροδίσιες τροφές τον τάιζε η θερμόαιμη αυτοκράτειρα και τον ξέκανε πριν την ώρα του!
Ο λόγος που μερικές φορές αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε στα προσωπικά των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου, ήταν για να κάνουμε ζωντανή, στα μάτια του αναγνώστη, την ηθική σήψη της Βυζαντινής κοινωνίας που, κάτω από τη θεοσέβεια των καιρών, είχε αρχίσει κιόλας έντονα να μυρίζει!

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης
«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»
Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ 2010.


                                                                                 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[i] Απαγορευόταν στους Συγκλητικούς να παντρευτούν όχι απλά μια πόρνη, αλλά έστω και κατώτερης κοινωνικής τάξης.
[ii] Ό.π. σελ. 146-147.
[iii]Ό.π. σελ. 172.
[iv]Ό.π. σελ. 179.
[v] «Και ήταν θλιβερό κι’ απίστευτο, μα την αλήθεια, το θέαμα να βλέπεις το Βελισάριο να περνοδιαβαίνει στους δρόμους του Βυζαντίου σαν ένας απλός και άσημος ιδιώτης, πάντα κατσουφιασμένος, μελαγχολικός και θλιμμένος να ζει πάντα με το βραχνά πως θα θανατωθεί» Ό.π. σελ. 113.
[vi] «Οι φρονιμότεροι που διάβαιναν στην αγορά και απρόσμενα την συναντούσαν, άλλαζαν δρόμο κι έφευγαν βιαστικά, μην αγγίξουν τα ρούχα της απάνω τους και ηθικά τους κηλιδώσει. Για όσους την συναντούσαν πρωί-πρωί ήταν κακό σημάδι για αυτούς και γρουσουζιά για όλη τη μέρα. Οι γυναικούλες του θεάτρου στη θέα της σκορπούσαν γρήγορα και χανόταν από μπροστά της, γιατί φοβούνταν μήπως τους πιάσει το βάσκαμα και το κακό της μάτι». Ό.π. σελ. 143.
[vii] Άλλες εκδόσεις όπως η Loeb του 1960 μετέφεραν τα χωρία αυτά του κειμένου χωρίς να τα περικόψουν. Η ελληνική έκδοση του 1973 μπορεί να μετέφερε τα χωρία ΙΧ 13-27 απ’ την πιο πάνω αγγλική έκδοση, μαζί με το αρχαίο ελληνικό κείμενο, όμως η απόδοσή τους στη νέα ελληνική γλώσσα και πάλι θεωρήθηκε «αδύνατη» για ευνόητους λόγους! Μα και στην παρούσα έκδοση, η αναφορά σε τέτοιες πληροφορίες, χωρίς να μας δίνει τίποτα περισσότερο, θα μας έβγαζε από το σκοπό που έχει το βιβλίο αυτό.
[viii] Ο.π. σελ. 174-176.
[ix] Charles Diehl «Θεοδώρα η Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου» μετάφραση Αντ. Μοσχοβάκη. Εκδόσεις Παρισιάνου (παρατίθεται από Δήμητρα Πιτσούνη σελ. 19-20).
[x] Σύμφωνα με μια υποσημείωση του Αλεμάννου, η Αντωνίνα είχε συγγένεια με τη Θεοδώρα γιατί η Ιωαννίνα, η κόρη που απέκτησε με το Βελισάριο, αρραβωνιάστηκε με ένα συγγενή της, τον Αναστάσιο. Πέρα από τη συγγένεια όμως, η Αντωνία ήταν «ζωστή» της Θεοδώρας, δηλαδή γυναίκα της αυλής, που έντυνε και καλλώπιζε τη βασίλισσα.
[xi] Ο.π σελ. 103.
[xii] Ο.π. σελ. 116.
[xiii] Ο.π. σελ. 94-98.




26 σχόλια:

Τάσος είπε...

Το διαβασα όλο.Και θα το ξαναδιαβάσω... Το τι κουμάσια ήταν, αλλά έπασχα από λεπτομέρειες.. Να εισαι καλά..

Άθεος είπε...

Χαίρομαι Τάσο που διάβασες το βιβλίο και σου άρεσε και όπως κι εσύ είπες είναι τα στοιχεία που εκθέτει, ακριβώς αυτά που μας αποκρύφτηκαν και μπορώ να πω, αυτά ούτε καν λεπτομέρειες δεν είναι, αλλά χοντρά ιστορικά στοιχεία που αντιστρέφουν άρδην την χριστιανική "αλήθεια".

zoyzoy είπε...

Έχει μείνει η φράση το Μ...ι σέρνει καράβι εκείνη την εποχή έσερνε ολόκληρο το κράτος στη διαστροφή!
Τώρα εδώ που τα λέμε έφταιγε και ο Ιουστινιανός που'βαλε τέτοια γυναίκα στο παλάτι!


Δεν έχει άδικο ο λαός μας λοιπόν που λέει" Οι πουτάνες κι οι τρελές έχουν τις τύχες τις καλές."

nicolaos demonicos είπε...

– Και τι κάνετε τότε;
– Εννοείτε αφού κάνω πέντε φορές σεξ με τον άντρα μου;
– Ναι.
– Πάω με τον υδραυλικό... δυο τρεις φορές.
– Και...;
– Μετά με τον βοηθό του, άλλες τρεις τέσσαρες φορές... ή και τους δύο μαζί.
– Και...;
– Μετά με όποιον βρώ... και ύστερα με κάποιον άλλον.
– Μάλισταααα... Λοιπόν, κυρία μου, είστε νυμφομανής.
– Αχ, γιατρέ μου, γράψτε το μου αυτό, να τους το δείξω, γιατί όλοι πουτάνα με ανεβάζουν, πουτάνα με κατεβάζουν!
Νυμφομανής ήταν, Άθεε, η αυτοκράτειρα και όχι πόρνη... μη λέμε ό,τι θέμε. Κι επειδή πόρνη την ανέβαζαν –στα κρυφά και μουλωχτά– και πόρνη την κατέβαζαν... ε, να μην επιχειρήση να προστατεύση το όνομά της; Αυτοκράτειρα ήταν, δεν ήταν καμμιά του δρόμου. Του τσίρκου, εντάξει, αλλά όχι και του δρόμου!
Μου άρεσε επίσης το «Τώρα εδώ που τα λέμε έφταιγε και ο Ιουστινιανός που'βαλε τέτοια γυναίκα στο παλάτι!» της zoyzoy.
Άντε, καλέ, που «έφταιγε και ο Ιουστινιανός», αυτός ο –μαζί με τον Κωνσταντίνο και τον Θεοδόσιο Α΄– μέγας άγιος της Ορθοδοξίας! Ο οποίος, προκειμένου να ενισχύση την ορθόδοξη πίστη, έκλεισε, μεταξύ άλλων, και την Ακαδημία, υποχρεώνοντας σε αυτοεξορία στην αυλή του Μεγάλου Βασιλέως τους διδασκάλους της. Ή μήπως έφταιξε για την συγγραφή του Codex Justinianus; Δεν ήταν άραγε ο Tριβωνιανός που τον παρέσυρε σ’ αυτό; Εκείνος πού έφταιξε; Και πώς έφταιξε που η νυμφομανής τον τραβούσε από την μύτη; Φταίει εκείνος που είχε μεγάλη μύτη; Ή μήπως αι «Νεαραί» συνιστούν ευθύνη του; Μη τρελαθούμε τώρα. Άκου «έφταιγε και ο Ιουστινιανός»!

Unknown είπε...

Φίλε Άθεε,

έχω ζητήσει να σε ξεματιάσουν λόγω βλασφημίας.
Για να πιάσει το ξόρκι όμως θα πρέπει να πεις φωναχτά το πάτερ ημών (γιατί άραγε όχι μήτηρ;) 48.613 φορές. Επίσης επιβάλλεται ξηροφαγία και κιλίκιο.

Τέλος να σε πληροφορήσω πως ξεματιάστηκαν με μεγάλη επιτυχία και οι συντάκτες του παρακάτω, σχετικού με το θέμα που εξετάζεις, άρθρου: http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=866

Καλημέρα σε όλους!

Άθεος είπε...

Απ’ ότι κατάλαβα zoyzoy έχω την εντύπωση ότι λες, όπως και για άλλα θέματα έτσι και στη θρησκεία το αιδοίο πάντα είχε κυρίαρχο ρόλο.
Δεν το πολυπιστεύω. Η δόξα και το μίσος για τους αλλόδοξους (είτε σε θρησκεία αναφερόμαστε, είτε στην πολιτική, είτε στο ποδόσφαιρο) νομίζω είναι αυτό που εξουσιάζει τον άνθρωπο. Το αιδοίο έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Άθεος είπε...

Δεν ξέρω αν ήταν πόρνη ή άρρωστη, ndemonicos, πάντως επιζητώντας τόση δόξα και χρησιμοποιώντας τη δύναμη που της έδινε η εξουσία, είχε όλο τον κόσμο στα πόδια της. Όσο για τον Ιουστινιανό, ήταν αλήθεια, τον τράβαγε με το αιδοίο της, όπως λέει πιο πάνω και η zoyzoy.

Άθεος είπε...

Χε χε χε, δεν πιάνουν σε μένα τα ξεματιάσματα… ακούς ανθρωπάκο… γιατί δεν πιάνουν και τα ματιάσματα. Πάντως ενδιαφέρουσα η άποψη της Δρ. Έφης Ρεμπελάκου. Η Θεοδώρα έπασχε από ακόρεστη ερωτική πείνα. Ψυχικά άρρωστη ήταν μια νυμφομανής, όπως λέει πιο πάνω και ο ndemonicos, αποτέλεσμα παιδικής κακοποίησης, από τότε που δούλευε στο τσίρκο του πατέρα της.

zoyzoy είπε...

Δεν εννοούσα αυτό!
Μην μπερδεύεις την κοινωνία με την θρησκεία.
Άλλωστε γνωρίζεις καλά ότι ο Χριστιανισμός τη γυναικεία φύση από
Μητέρα-Γη-Θεά-Τροφό την κατέβασε στα τάρταρα.
Η Κ.Διαθήκη αναφέρεται σε 3μόνο γυναικεία πρόσωπα στην παρθένο Μαρία που της δίνει την ιδιότητα της τεκνοποίησης με την άμωμη σύλληψη σύλληψη και καμία αναφορά δεν γίνεται στο πρόσωπό της ούτε την ύστατη ώρα του σταυρού που δίνει το λόγο στον μαθητή του Ιωσήφ νομίζω(εσύ τα γνωρίζεις καλύτερα)!

Και τις περιπεσούσες εν πολλαίς αμαρτίες Κασσιανή και Μαγδαληνή!

Έφερε την φαλλοκρατική κοινωνία και
καταδίκασε την γυναικεία φύση ως μιασματική για τον Χριστιανισμό.

Ενώ ο Ελληνισμός τουλάχιστον τιμούσε την γυναίκα δίνοντάς και 5θέσεις στο 12θεο.
Καλά θα'ταν να'κανες ένα πόστ για τη θέση της γυναίκας προ Χριστού και μετά!

Και μην ανησυχείς δεν είμαι θυμωμένη ο τρόπος μου είναι απότομος:))

Άθεος είπε...

Να μην μπερδεύω την κοινωνία με τη θρησκεία; Μα η θρησκεία είναι κοινωνικό φαινόμενο. Σαν τέτοιο εμφανίστηκε και σαν τέτοιο θα εξαφανιστεί, αφού είναι αποτέλεσμα κοινωνικής εξέλιξης. Πάντα εξέφραζε τις αντιδραστικές δυνάμεις της κοινωνίας. Όταν… λέω όταν… αυτές εξαφανιστούν θα εξαφανιστούν και οι αιτίες που την γέννησαν, αφού ήδη σήμερα μπορούμε να εξηγήσουμε τον κόσμο μας υλιστικά. Συνεπώς ο ιδεαλισμός δεν μας είναι χρήσιμος πια.
Όσο για το ρόλο της γυναίκας στη θρησκεία του χριστιανισμού, περίμενε και έρχεται σύντομα, αφού σκέπτομαι να χρησιμοποιήσω το 6ο κεφάλαιο του 3ου Μέρους του βιβλίου μου (Ηθικολογία) σαν την τελευταία ανάρτηση στο blog αυτό. Θα είναι το επιστέγασμα γιατί, πραγματικά, η αθεΐα είναι αρετή!

ev.b είπε...

...γειά σου φίλε μου. Πάντα σε παρακολουθώ...
φωτο vango

SkyclaD είπε...

Ελένη, Θεοδώρα, Βρουγχίλδη, Φρεδεγόνδη, Ειρήνη η Αθηναία κλπ Η ιστορία είναι γεμάτη απο Γυναίκες με αιμοσταγή ένστικτα που μηχανορράφησαν κ'δολοφόνησαν αθώους ανθρώπους, αλλά αγιοποιήθηκαν απο τις χριστιανικές εκκλησίες, επειδή λόγω της πολιτικής τους θέσης, επέβαλλαν το Χριστιανισμό στα έθνη τους.

Άθεος είπε...

Γεια σου φίλε μου «φώτο vango» Χαίρομαι που νοητά είσαι πάντα κοντά και παρακολουθείς τα τεκταινόμενα στο blog!

Άθεος είπε...

Έχεις πολύ δίκιο φίλε μου SkyclaD, κάποιες γυναίκες ή μάλλον γύναια ήταν χειρότερες και σκληρότερες από άντρες. Ξέχασες μια πολύ… αγαπητή: Πουλχερία!
Μόνο που το λέω ανατριχιάζω!

Dyer είπε...

Η υποκρισία στην αγιοσύνη των χριστιανών είναι πολλές φορές ακραία.
Αλλά και η καθημερινή αγάπη και φιλανθρωπία των χριστιανών δεν είναι γεμάτη υποκρισία και ιδιοτέλεια. Το ίδιο φαινόμενο με ποσοτικές διακυμάνσεις.
Κάνε καλό χωρίς θεό φίλε.

Άθεος είπε...

Η δεύτερη φράση Dyer χωρίς ερωτηματικό δεν έχει νόημα. Πιστεύω να σου διέφυγε.
Όσο για την υποκρισία, δεν πιστεύω να υπάρχει χριστιανός χωρίς να είναι ακραίος στο μέγα αυτό ελάττωμα, εκτός κι αν είναι αγαθός, όχι στην καρδιά, αλλά στο μυαλό.

Dyer είπε...

Όντως μου διέφυγε. Υπάρχει τρόπος να το προσθέσουμε;

nicolaos demonicos είπε...

@ Είδες, Dyer, τι κάνει το ερωτηματικό που σου διέφυγε στο τέλος της δεύτερης προτάσεως, όπως επισημαίνει και ο Άθεος; Σε μετέτρεψε σε υπερασπιστή της χριστιανικής πίστεως. Φτύσε, λοιπόν, στον κόρφο σου τώρα.
Και βεβαίως δεν υπάρχει πιθανότητα πιστός μιας των εβραιογεννών θρησκειών (αλλά και όποιων άλλων) να μην είναι υποκριτής και ιδιοτελής, παρεκτός και κενός εκεί ψηλά.

@ Προς την zoyzoy: Έξι (6) ήσαν οι ολύμπιες θεές - εξ αυτού και η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων.
Πλην όμως και στην μητριαρχική και στην πατριαρχική κοινωνία δεν υπήρξε ισότητα μεταξύ των δύο φύλων. Ναι, στις αρχαίες ελληνικές πατριαρχικές κοινωνίας απεδίδετο τιμή στην γυναίκα, αλλά πάντοτε στον βαθμό που δεν τις εξίσωνε με τον κυρίαρχο άνδρα.
Στον Χριστιανισμό χρειάστηκαν μερικοί αιώνες για να αντιληφθούν οι «πατέρες» ότι ο καλλίτερος πελάτης ήταν η γυναίκα, αφού οι άνδρες συνήθως έλειπαν στα διάφορα μέτωπα των πολέμων. Και για τον λόγο αυτόν αγιοποίησαν την μαμά του υποτιθέμενου κεκχρισμένου, την οποία ο υιός είχε γραμμένη στα παλαιότερα των σανδαλιών του.
Διάβασε στο κατά Ιωάννην Β΄ το περίφημο «τι εμοί και σοι, γύναι;» και θα αντιληφθής την γελοιότητα των παραμυθοπλασιών του θρησκεύματος στο κείμενο 1-11. Αφού μάλιστα το συγκρίνεις με τα «τι ημίν και σοι, Ιησού υιέ του Θεού;» (Ματθαίος Η΄ 29) και «τι εμοί και σοι, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου;» (Μάρκος Ε΄ 7), ώστε να καταστή κατανοητή η σημασία του «τι εμοί και σοι, γύναι;».

Άθεος είπε...

Αν και με διαφορά μιας μέρας, όμως την ίδια ώρα τι σύμπτωση, σχολιάσατε και οι δυο το ερωτηματικό, χωρίς να γνωρίζετε τι γράφει ο άλλος. Μετά την έγκριση των σχολίων τα παραθέτω και τα δυο για να δείξω στους χριστιανούς α) τι κάνει ένα σημείο στίξης και β) ότι εμείς λάθη κάνουμε, όμως έχουμε το σθένος να τα αναγνωρίζουμε και να ζητούμε την διόρθωσή τους, γιατί εύκολα αυτό θα μπορούσε να αλλάξει το νόημα της φράσης.
Δυστυχώς, Dyer μακάρι να μπορούσα, όμως τι σημασία έχει πια…. Και οι δυο ξέρουμε τι πραγματικά σχολίασες.

Άθεος είπε...

Εμμέσως και εν μέρει σχολίασα και το δικό σου σχόλιο ndemonicos. Δεν χρειάζεται να φτύσει στον κόρφο του ο φίλος μας, αφού λόγω κεκτημένης ταχύτητος του διάφυγε το ερωτηματικό. Ποιο ερωτηματικό… την τελεία την έβαλε, ένα κώμα ξέχασε ο άνθρωπος!
Στο υπόλοιπο σχόλιό σου πολύ σωστά απαντάς στη zoyzoy. Μόνο έχω να προσθέσω ότι για τον εορτασμό εκείνο της υποτιθέμενης μητέρας του ανύπαρκτου Ιησού, φάνηκε ακόμα μια φορά το πρόσωπο του χριστιανισμού. Στην Σύνοδο της Εφέσου το 431 από τη μια θεμελιώθηκε σαν Θεοτόκος η Μαρία και από την άλλη καταδικάστηκε αδίκως σαν αιρετικός ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος, χάρη στους τραμπουκισμούς του Αγίου Κύριλλου (του φονιά της Υπατίας) που με την συμβολή των παραβολάνων, κρατώντας φτυάρια, κασμάδες και ρόπαλα, μπούκαραν στη Σύνοδο σκορπώντας τρόμο, απειλές και πανικό για να στεριώσει τις προσωπικές εγωιστικές φιλοδοξίες του ο Άγιος της Αλεξάνδρειας.
Κάτι τέτοια με κάνουν να πιστεύω ότι το φασιστικό κόμμα της Χ.Α. πρέπει να είναι βαθύτατα χριστιανικό που από τότε κρατούν τις παραδώσεις! Διαφορετικά δεν εξηγείται τόσες θεούσες μετά μανίας να το υποστηρίζουν!

nicolaos demonicos είπε...

Φίλε μου Άθεε, καλημέρα.
Με το «φτύσε στον κόρφο σου τώρα», όπως και με το προηγούμενο σχόλιό μου, επιχειρώ να αστειευτώ, δηλαδή να κάνω χιούμορ.
Αλλοίμονο... γνωρίζω τις θέσεις του Dayer και φυσικά δεν θα του απέδιδα τάσεις πνευματικής αυτοχειρίας.
Σωστά αυτά που σημειώνεις σε σχέση με την μαμά του, αλλά αυτό δεν είναι παρά πταίσμα σε σχέση με τούτο:
Η Αγία και Οικουμενική εν Νικαία της Βιθυνίας Σύνοδος το 325 κατά του Αρείου (ο οποίος υπεστήριζε ότι ο υιός-Ιησούς δεν είναι ομοούσιος του πατρός και ως εκ τούτου δεν είναι αληθινός θεός αλλά κτίσμα –«ποίημα»– του θεού) παρέδωσε στο «ποίμνιον» μετά από τρισήμισυ (ο Γελάσιος κατά τον Φώτιο λέγει εξήμισυ) χρόνια το «ἱερὸν τῆς ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως Σύμβολον, ἐν ᾧ τὸν τοῦ Θεοῦ Υἱὸν καὶ Λόγον, Θεὸν ἀληθινὸν ἀνεκήρυξεν, ὁμοούσιον τοῦ πατρός, ἤτοι τὴν αὐτὴν οὐσίαν καὶ φύσιν μὲ τὸν Πατέρα ἔχοντα, καὶ ἑπομένως τὴν αὐτὴν δόξαν, καὶ ἐξουσίαν, καὶ κυριότητα, καὶ ἀϊδιότητα καὶ πάντα τὰ λοιπὰ θεοπρεπῆ τῆς θείας φύσεως ἰδιώματα».
Αυτό απεφάσισαν κάποιοι επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι – και καλά έκαναν, αυτή είναι η δουλειά τους. «Ανεκήρυξεν» η Ι.Σ. τον Ιησού όχι ισόθεο αλλά θεό, το οποίον με οδηγεί να υποθέσω ότι κοντά τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατό του δεν ήταν ακόμη θεός. Και αν ήταν, είχε ανάγκη επιβεβαιώσεως ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, ὁπωσδήποτε ἀρχιερεῖς.
Τώρα εσύ, Άθεε, μπορείς να σημειώσης πού γελάνε ή κλαίνε. Κατά προτίμηση φυσικά.
Να είσαι καλά, φίλε μου.

Άθεος είπε...

Διαφωνώ ndemonicos ότι οι επιθέσεις Αγίων ενάντια σε άλλους Αγίους, μέσα σε μια Ιερά Σύνοδο με φτυάρια και κοντάρια ότι είναι πταίσμα. Τουναντίον!
Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Νίκαιας βέβαια είναι σημαντική από την άποψη ότι τότε προέκυψε το γνωστό σύμβολο (τα εφτά πρώτα άρθρα) που αποτελεί σταθμό για τη θεμελίωση της Ορθοδοξίας. Πάνω στη ομολογία εκείνη κτίστηκε ολόκληρη η δογματική της επικρατούσας χριστιανικής εκδοχής. Όμως ήταν η πρώτη και δεν έγιναν τότε έκτροπα. Ξεκαθάρισε το τοπίο που άρχισε από τους Πατροπασχίτες που πίστευαν ότι ο θεός σαν πατέρας ενσαρκώθηκε έγινε Υιός όταν οι Υιοθετιστές δέχονταν τον Ιησού σαν απλό άνθρωπο που κατά τη βάπτιση εντός του κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα. Έτσι μέσω του Σαβελλιανισμού που πρώτοι χρησιμοποίησαν τον όρο «ομοούσιος» και των Θεοδοτιανών έγινε εκείνη η Σύνοδος στη Νίκαια. Το θέμα τώρα είναι πόσο θεόπνευστα μπορούν να είναι τα άρθρα εκείνα που στάθηκαν ικανά να αναθεματίσουν τον Άρειο και όλες αυτές τις γνώμες να τις ορίσουν αιρετικές, όταν στη Σύνοδο της Εφέσου βλέπουμε πώς περνάνε τις αποφάσεις οι… θεόπνευστοι Άγιοι σύνεδροι χριστιανοί όλης της υφηλίου Επίσκοποι.
Αντελήφθης φαντάζομαι!

nicolaos demonicos είπε...

Φίλε μου, δεν διαφωνούμε κάπου. Ο ορισμός μου ως «πταίσματος» της αναγωγής της Μαριάμ σε υπεραγία θεοτόκο από μία δράκα «πεφωτισμένων» τα «φαιά φερόντων» και αλληλοφτυαριζομένων θεοεβραιοφρόνων υπερμάχων της του Χριστού αγάπης, κατανοήσεως και συγχωρήσεως παρετέθη σε σχέση και σύγκριση προς την ανακήρυξη του υιού ως θεού από μία άλλη δράκα ομοίων, πνεύμα και βουλήσει, «φαιά φερόντων».
Αρκεί μόνο να σκεφτή κανείς τι θα είχε συμβή, λέμε τώρα, αν είχαν υπερισχύσει οι απόψεις του Αρείου. Το φαντάζεσαι; Ο Ιησούς δεν θα ήταν θεός!
Όσον αφορά στην θέση σου ότι «τα άρθρα εκείνα που στάθηκαν ικανά να αναθεματίσουν τον Άρειο και όλες αυτές τις γνώμες να τις ορίσουν αιρετικές» δεν είναι θεόπνευστα, διαφωνώ. Είναι χωρίς αμφιβολία «θεόπνευστα», αν συλλογιστής το ποιόν του θεού που τα... ενέπνευσε, αλλά και εκείνων οι οποίοι τα... ενεπνεύσθησαν.
Βράσε όρυζαν.

Άθεος είπε...

Αν νομίζεις, φίλε ndemonicos, ότι στα περί εμπνεύσεων «θεοπνεύστων» εμπνεύσεων διαφωνούμε… τότε βράσε όρυζα!

Unknown είπε...

Τόσο ο συγγραφέας όσο και οι άλλοι σχολιαστές, παραλείπουν (ή παραβλέπουν) το ρόλο της Θεοδώρας και του Βελισάριου, στη "Στάση του ΝΊΚΑ". Στις 11 Ιανουαρίου του 532 ξεσηκώνονται, οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης. Με την προτροπή και τη συνεργασία Θεοδώρας - Βελισάριου, ξεγελάνε το λαό τον συγκεντρώνουν στον ιππόδρομο κλείνουν τις πύλες και σε ένα βράδι σφαγιάζονται 35.000 άνθρωποι, Ο δε Ιουστινιανός "τάχε κάνει πάνω του" απ' το φόβο του και ετοιμαζόταν να την κοπανήσει κατά τον Πόντο. Η Θεοδώρα όμως κώλωσε και ανάλαβε να ξεκάνει τους διαφωνούντες. Δεν αναφέρομαι στις λεπτομέρειες της Στάσης του Νίκα γιατί είναι γνωστές και όσοι τις αγνοούν μπορούν να πληροφορηθούν από τη σχετική βιβλιογραφία και το διαδύκτιο. π.χ. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%B1 - και http://www.sansimera.gr/articles/202

Άθεος είπε...

Αγαπητέ Αργύρη ούτε παραλείψαμε ούτε παραβλέψαμε το ρόλο της Θεοδώρας και του Βελισάριου, στη "Στάση του ΝΊΚΑ". Απλά αναφέρονται σε άλλο σημείο του Βιβλίου. Όμως στην ανάρτηση αυτή στο blog, στα πιπεράτα και πικάντικα σχόλια σταθήκαμε. Ευχαριστώ όμως για την παρέμβαση. Η Θεοδώρα παντού έχωσε τη μύτη της!

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ανθολογία 5 διηγημάτων Ε.Φ. (2019 σελ. 204) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (2014 σελ. 306) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (2010 δοκίμιο 608 σελίδες) Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ

Τα βιβλία μου

Τα βιβλία μου
Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΑΣ (1998 μυθιστόρημα 348 σελίδες) Εξαντλημένο. Λίγα κομμάτια μόνο στο βιβλιοπωλείο "Βιβλιοχαμός" Μαυροκορδάτου 7 Αθήνα σε προσιτή τιμή. Τηλέφωνο 2103824629

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

1. Οι θρησκείες, το είπαμε πολλές φορές, δεν ενώνουν τους ανθρώπους. Τους χωρίζουν.

Λαίλαπα για την ανθρωπότητα οι θρησκείες, δηλητηριάζουν τη ζωή!

Όπως έλεγε και ο Βολτέρος «Εκείνοι που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε ανοησίες, μπορούν να σε κάνουν να διαπράξεις και εγκλήματα»!

2. Διαβάστε στο άλλο blog Τετραφάρμακος, το επίκαιρο άρθρο Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;


3. Στο έτερο blog «Ας φιλοσοφήσουμε για τη φιλία» αναρτήθηκε νέο θέμα «Για τη φιλία και τη ζωή σύμφωνα με τον Επίκουρο»

4. Πρόσκληση για δράση: αιτήσεις κατάργησης προσευχής και θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία

5. Να και μια είδηση που ενδιαφέρει: Παιδική κατασκήνωση για...άθεους

Επιτέλους υπάρχει επίθεση στην οπισθοδρόμηση!

6. Αντικαταστήστε άχρηστες θρησκευτικές γιορτές με ουσιαστικές γιορτές που εξυψώνουν τον άνθρωπο και την αλήθεια!

Απολαύστε το Children of Evolution και την «Ημέρα της Εξέλιξης» σαν μια πιθανή γιορτή που δεν θα αργήσει να γιορταστεί απ’ όλους μας!

7. Επίσης μην ξεχάσετε κι αυτό: Is This The Real Thing


Σχολιάστε το blog στο σύνολό του

Σχολιάστε το blog στο σύνολό του
Κάντε κριτική, πέστε τη γνώμη σας. Πείτε τη γνώμη σας άφοβα, ελεύθερα, ξάστερα!
Λόγω μεγάλου αριθμού σχολιαστών, παρακαλώ στο τέλος των σχολίων επιλέξτε Νεώτερο ή πατήστε εδώ.





Χριστιανικοί Βανδαλισμοί

Δείτε το λογοκριμένο κομμάτι της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών επί της Ζωοφόρου του Παρθενώνα ΕΔΩ.

Ντοκιμαντέρ του Bill Maher Religulous 1 έως 11 με ελληνικούς υπότιτλους

Δείτε το Ντοκιμαντέρ του Bill Maher με ελληνικούς υπότιτλους. Αν δεν εμφανίζονται υπότιτλοι, πατάτε το άσπρο τρίγωνο κάτω δεξιά ενώ παίζει το video και στην στήλη που εμφανίζεται ενεργοποιείτε τους υπότιτλους πατώντας το κουμπί CC. Καλή διασκέδαση. Religulous 1 Religulous 2 Religulous 3 Religulous 4 Religulous 5 Religulous 6 Religulous 7 Religulous 8 Religulous 9 Religulous 10 Religulous 11 …και μια μικρή συνέντευξη του Richard Dawkins στον Bill Maher για όλα

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ - Richard Dawkins

Παρακολουθήστε τις βλαβερές συνέπειες της θρησκείας μέσα από πέντε μικρά video του Richard Dawkins (μέσω paratiritis7's Channel) Αν δεν εμφανίζονται οι ελληνικοί υπότιτλοι ενεργοποιήστε τους με το κουμπί στη δεξιά κάτω πλευρά της οθόνης. Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ video: 1-5