Η ηθική πολιτεία του χριστιανού (3ο Μέρος)

Η γυναίκα είναι σπουδαίος παράγοντας της κοινωνικής και οικογενειακής ζωής και ο ρόλος της αντικατάστατος, παρά τη μείωση που έχει υποστεί από τα κηρύγματα του χριστιανών. Οι τελευταίοι κληρονομώντας το ξεδιάντροπο ανατολίτικο αυταρχισμό των Ιουδαίων φόρτωσαν στη γυναίκα ελαττώματα, γελοιότητες και κάθε λογής ανθρώπινα αμαρτήματα σαν να ήταν αποδιοπομπαίος τράγος. Στην κυριολεξία την αποδιοπόμπευσαν από την κοινωνία, καταδικάζοντάς την να βρίσκεται κλεισμένη στο σπίτι, χωρίς μόρφωση και κοινωνικές επαφές, χωρίς επάγγελμα και χειραφέτηση. Η γυναίκα της μεσαιωνικής ιστορίας, και όχι μόνο, κατάντησε υποζύγιο και σκεύος της ανδρικής αυταρχικότητας. «Οι γυναίκες σας να σιωπούν στις εκκλησίες» κηρύσσει ο Παύλος «διότι δεν επιτρέπεται σε αυτές να μιλούν, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει ο Νόμος (των Ιουδαίων). Και αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτήσουν στο σπίτι τους άντρες τους, γιατί είναι ντροπή για τις γυναίκες να μιλούν στην εκκλησία». Ο Παύλος ήταν τόσο πεπεισμένος ότι η κρίση του για τις γυναίκες ήταν σωστή ώστε την πιο πάνω εντολή που απηύθυνε με επιστολή στους Κορίνθιους την ονόμασε «εντολή του Κυρίου».[i] Να ακόμα μία «εντολή του Κυρίου» που ο ευαγγελιστής των εθνών, πιστεύοντας ότι οι ιουδαϊκές παραδόσεις ήταν τόσο σοφές κατέβαλε κάθε προσπάθεια ώστε να τις μεταδώσει στους… αδαείς Έλληνες. «Κεφαλή κάθε ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή της γυναίκας ο άνδρας... Ο άνδρας δεν πρέπει να σκεπάζει το κεφάλι του, επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού, ενώ η γυναίκα είναι δόξα του ανδρός. Διότι δεν έγινε ο άνδρας από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άνδρα. Επίσης δε δημιουργήθηκε ο Άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άνδρα».[ii] Να γιατί οι γυναίκες πρέπει να υποτάσσονται στους άνδρες τους[iii] και να διδάσκονται με πλήρη υποταγή.

Σιγά-σιγά ο Παύλος μπαίνει στο θέμα «Στη γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να σιωπά γιατί ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος και μετά η Εύα. Δεν απατήθηκε ο Αδάμ αλλά η γυναίκα, γι’ αυτό έγινε και παραβάτης του νόμου. Θα σωθεί όμως μόνο με την τεκνογονία».[iv]

Με λίγα λόγια αυτός είναι ο σκοπός της γυναίκας. Πλάστηκε από τον άνδρα και για τον άνδρα μόνο, για να του γεννά παιδιά και να τον ξεκουράζει! Πίσω από τον προορισμό της βρίσκεται η μολυσμένη μάνα[v] και η αμαρτωλή πόρνη. Άλλη χρησιμότητα δεν έχει η γυναίκα.

Όπως γράφει και ο Βιλινέβ «Αποκλεισμένη από το ιερατικό λειτούργημα, σκληρά τιμωρούμενη για τα σφάλματά της, γελοιοποιημένη από το δικαίωμα του άρχοντα να περνά αυτός την πρώτη νύχτα με οποιαδήποτε νιόπαντρη και από την υποχρέωση να φορά ζώνη αγνότητας, μόλις και μετά βίας της αναγνωρίζουνε ότι έχει ψυχή. Η λέξη femina (γυναίκα) γράφει ο ανόητος Σπρένγκερ βγαίνει από το fe (πίστη) και mina (λιγότερος). Φέρει πάντοτε τη βιβλική κατάρα… Εύπιστη, ευάλωτη στη διαφθορά και στον εντυπωσιασμό, φλύαρη, κακή από τη φύση της, αδύναμη στο σώμα και στην ψυχή, κυριαρχούμενη από τις αισθήσεις της, αυτή είναι η γυναίκα. Και ολόκληρη η μαγεία προέρχεται από τις ακόρεστες αφροδίσιες ορέξεις της. Έτσι εκφραζόταν ο Αλφόνσος ντε Κάστρο και το Malleus Maleficarum (Μέρος 1 ζήτ. 6) που κορυφωνόταν σε αυτό το μαργαριτάρι: Η γυναίκα είναι πιο σαρκική από τον άνδρα πράγμα που απορρέει από τη δημιουργία της πρώτης γυναίκας, γιατί σχηματίστηκε από ένα καμπύλο πλευρό του άνδρα, δηλαδή από ένα πλευρό του στέρνου που ήταν στραβωμένο κι έτσι, σαν ατελές ζώο που είναι, είναι πάντα δολερή».[vi]

Όχι απλά ζώο, άλλα «ζώο ατελές» είναι η γυναίκα. Αν θυμηθούμε τον επίσκοπο Πορφύριο θα καταλάβουμε σε ποια κατηγορία ζώων καταλόγισε τις γυναίκες.[vii] Τις περισσότερες φορές όμως την καταλογίζουν σαν προσωποποίηση του διαβόλου γιατί… αυτή οδήγησε την ανθρωπότητα στην πτώση!

Ο Τερτυλλιανός τη θεωρεί άθλια ύπαρξη που έπρεπε να σέρνεται με χαμηλωμένα μάτια από μεταμέλεια και ο «άγιος» Αντώνιος μας πληροφορεί πως όταν βλέπουμε μία γυναίκα πρέπει να ξέρουμε ότι δε βλέπουμε ανθρώπινη ύπαρξη αλλά το διάβολο τον ίδιο! Η φωνή της, λέει ο ιδρυτής των μοναστηριών, είναι συριγμός φιδιού! Τέτοια ήταν η εικόνα της γυναίκας, ιδιαίτερα στις ανατολικές Εκκλησίες, γι αυτό και η επιρροή αργότερα στους Άραβες έκανε τη θέση της γυναίκας ακόμα δυσκολότερη.

Ακόμα και τον 21^ο αιώνα, η γυναίκα, τυλιγμένη μέσα στη μπούρκα της (τσαντόρ), συνεχίζει να εξευτελίζεται και σαν προσωπικότητα και σαν ον.[viii]

Η ανθρωπότητα ολόκληρη έπρεπε να ντρέπεται!

Το καταπιεστικό Βυζάντιο θέσπισε νόμους σκληρούς και εξευτελιστικούς, αντιμετωπίζοντας τη γυναίκα περισσότερο σαν πόρνη παρά σαν μητέρα των παιδιών της. Οι διαπομπεύσεις μέσα στους δρόμους της Πόλης δεν εξευτέλιζαν μόνο τις «μοιχαλίδες» αλλά και τους ίδιους, γιατί διαπόμπευαν την αξιοπρέπειά τους σαν ανθρώπινα όντα. Το ίδιο οι δημόσιες και οι αιματηρές μαστιγώσεις γυμνών γυναικών, μπροστά στα αθώα βλέμματα των κοριτσιών και των διεφθαρμένων προεστών της βυζαντινής κοινωνίας. Η πολιτική και η θρησκευτική αρχή δεν αντελήφθη ποτέ ότι η παραμόρφωση του προσώπου από μία κομμένη μύτη, αφτί ή βγαλμένο μάτι ως το βίαιο εγκλεισμό σε μοναστήρι δεν αποτελεί θρίαμβο σωφρονισμού και νομιμοφροσύνης, αλλά αυταρχισμού, βίας και μισανθρωπιάς!

«Η Βυζαντινή» γράφει η Δήμητρα Πιτσούνη στο εισαγωγικό της σημείωμα για τον Προκόπιο «γεννημένη μέσα σε μία ατμόσφαιρα αμορφωσιάς βαρυμένη από θρησκοληψία και δεισιδαιμονία εξακολουθούσε ώσπου να παντρευτεί, να ζει μέσα σ’ αυτή. Έτσι ανατρεφόταν κλεισμένη μέσα στη σκιά του σπιτιού, μέσα στο γυναικωνίτη σαν σε φυλακή με αμπαρωμένες τις πόρτες. Σχολείο δεν πάει. Και αν παίρνει λίγες γνώσεις, αυτό είναι λίγη ανάγνωση, λίγη γραφή, αποστήθιση ψαλμών του Δαβίδ και αγάπη της εκκλησίας. Η θρησκοληψία και η αμορφωσιά γέμιζαν την ατμόσφαιρα που ανάπνεε η μικρή. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος δίνει συνοπτικά τη συνταγή της συμπεριφοράς του άντρα απέναντι στη γυναίκα «Κόψε της από την αρχή τον αέρα. Να την μάθεις την ταπεινοφροσύνη, να’ ναι σοβαρή χωρίς στολίδια και φτιασίδια. Φρόντισε η γυναίκα σου να μείνει σε πλήρη άγνοια της ζωής. Κόψε της αμέσως τη μιλιά, τα τραγούδια, το χορό. Κόψε της τα γούστα για να μη σε ενοχλεί». Να λοιπόν σε ποια ατμόσφαιρα μεγάλωνε και ανατρεφόταν η Βυζαντινή».[ix]

Η ατμόσφαιρα αυτή έθρεψε και διαμόρφωσε τη σημερινή μας κοινωνία και τις συνέπειες τις βιώνουν ακόμα οι γυναίκες που ο ρόλος τους στην οικογένεια δυστυχώς είναι ασήμαντος, όταν πρέπει να είναι προοδευτικός. Αντίθετα, ο ρόλος τους γίνεται επικίνδυνος όταν αναλαμβάνουν να καθοδηγήσουν, με το ίδιο πνεύμα υποτακτικότητας, τα παιδιά τους. Πρέπει να το αντιληφθούμε ότι, ο ρόλος της χειραφετημένης γυναίκας στο σπίτι και στην κοινωνία είναι σημαντικότατος και καθοριστικός για το μέλλον των παιδιών μας γιατί, όπως γράφει και ο Παβέλκιν, «Η θρησκόληπτες μητέρες παραμορφώνουν την ψυχή, τη συνείδηση των παιδιών τους: διαπαιδαγωγώντας τα με το πνεύμα κάθε θρησκευτικής δεισιδαιμονίας και υποχρεώνοντάς τα να παρακολουθούν όλες τις θρησκευτικές ιερουργίες, δεν τα κάνουν τολμηρούς και σταθερούς μαχητές για μία καλύτερη και ευτυχισμένη ζωή για τον εαυτό τους και για όλη την κοινωνία, αλλά φτωχούς τω πνεύματι και υπάκουους δούλους. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο κακό που κάνει η αγωγή των παιδιών μέσα στο θρησκευτικό περιβάλλον».[x]

Οι γυναίκες σε ολόκληρη τη διάρκεια της ιστορίας ήταν περισσότερο θρησκευόμενες από τον άνδρα.

Γιατί άραγε;

Η εξήγηση είναι γιατί οι γυναίκες είναι επιρρεπείς προς την ταπεινότητα και την εξάρτησή τους από τον άνδρα, σε όλα τα κοινονικοοικονομικά συστήματα που την καταπίεζαν καταδικάζοντάς την στον αναλφαβητισμό και την αμάθεια. Η γυναίκα πάντα βρισκόταν στο τελευταίο πολιτισμικό σκαλοπάτι, ριγμένη στην αφάνεια και στην εξάρτηση που είχε από τον ισχυρό άνδρα. Καταπιεσμένη και ταπεινωμένη σαν ασθενές φύλο μόνο στους κόλπους της Εκκλησίας έβρισκε καταφύγιο, ακούγοντας παρηγορητικούς λόγους, υπομένοντας ότι θα εξιλεωθεί στον άλλο κόσμο και με περισσή υποκρισία ότι θα προφυλαχτεί σ’ αυτόν από τους ίδιους! Οι χήρες πάντα έβρισκαν καταφύγιο στα μοναστήρια και τις Εκκλησίες βρίσκοντας παράλληλα και οι ιθύνοντες φτηνά εργατικά χέρια και δικαιολογία για τις ελεημοσύνες που αναλάμβαναν. Από τη μια τη βούλιαζαν και από την άλλη προσποιούνταν ότι τη σώζουν.

Τι υποκρισία κι αυτή!

Η γυναίκα ανέκαθεν ήταν το μαύρο πρόβατο, ο αποδιοπομπαίος τράγος που κουβαλούσε όλες τις αμαρτίες της κοινωνίας. Ταπεινή και υποταγμένη στη θέληση των ισχυρών.

Όταν όμως σε μία θέση κλειδί εμφανιζόταν μία γυναίκα χειραφετημένη, όμορφη και καπάτσα τότε έμπαινε στην πρώτη γραμμή του προσηλυτισμού γιατί τα θέλγητρά της γίνονταν όπλο ακαταμάχητο, ξεχνώντας την αδυναμία και την επιρρέπειά της. Αυτή η τελευταία πλευρά δείχνει ότι η φύση της γυναίκας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις δυνατότητες του άντρα που το σύστημα τον έστησε στο βάθρο του, όμως την ίδια την καταβαράθρωσε, φορτώνοντάς της το πιο αποτρόπαιο αμάρτημα, στιγματίζοντάς την αιώνια!

Στην εποχή μας, οργιάζουν στα δελτία ειδήσεων οι περιπτώσεις σπιτιών που έκλεισαν όταν παιδιά, έστω και εκούσια, μεταφέρθηκαν σε κάποιο μοναστήρι και μετά την πλύση του εγκεφάλου που τους έγινε, αποφεύγουν να αντικρίσουν ακόμα και τους γονείς που τους μεγάλωσαν. Όταν όμως μοναδικό ενδιαφέρον του άντρα είναι η δουλειά για την επιβίωση ή το ποδόσφαιρο και οι δραστηριότητες της γυναίκας περιορίζονται στις ηλίθιες ημιτελείς και αυτοτελείς σειρές της τηλεόρασης ή το διάβασμα του ωροσκοπίου, οι συνειδήσεις των παιδιών, από έλλειψη ουσιώδους καθοδήγησης, εγκλωβίζονται σε αυταπάτες και δεισιδαιμονίες.

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης

«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Ενάλιος 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Α΄ Κορ. 14.34-37.

[ii] Α΄ Κορ. 11.1-9.

[iii] Εφ. 5.22-23, Κολ. 3.18 και Πέτρ. Α΄ 3.1.

[iv] Τιμ. Α΄ 2.12-15.

[v] Η λεχώνα θεωρείται μολυσμένη και γι αυτό, σαράντα μέρες μετά τη γέννα, δεν πρέπει να μπει στην Εκκλησία. Μετά πρέπει να της διαβάσει ο παπάς τη «δέηση της κάθαρσης» για να… καθαριστεί από το αμάρτημα! Αλήθεια, για ποιο αμάρτημα;

[vi] Ο.π. σελ. 119.

[vii] Για τον αρχιβάνδαλο επίσκοπο Γάζας, Πορφύριο, βλέπε 10^ο κεφάλαιο του Δεύτερου Μέρους.

[viii] Για την προσβλητική μπούρκα (τσαντόρ) βλέπε παραινέσεις του Παύλου γύρω από το κάλυμμα της κεφαλής» Κορ. Α.΄ 11.5-15.

[ix] «Ανέκδοτα ή Απόκρυφος Ιστορία» σελ. 32.

[x] «Τι είναι η Θρησκεία» σελ. 229.

Η Ηθική πολιτεία του χριστιανού (2ο Μέρος)

Στην ηθική των θρησκειών δεν αναφέρεται ποτέ η καταπόνηση της φύσης. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο ηθικό χρέος του ανθρώπου να μην καταστρέφει τη γη, τον αέρα, το υδάτινο στοιχείο του πλανήτη. Πιστεύοντας στη θεϊκή επέμβαση, περιμένει την ανάμιξη του θεού στη φυσική και νομοτελειακή πορεία των γεγονότων.

Η Εκκλησία, στενός σύμμαχος των πλουτοπαραγωγικών και βιομηχανικών τάξεων που καθημερινά καταστρέφουν το περιβάλλον, παράφορα αδιαφορεί για τη διατάραξη των κλιματολογικών συνθηκών και την ανατροπή των οικολογικών συστημάτων.

Αδιαφορεί για την εξαφάνιση ειδών του ζωικού βασιλείου, της χλωρίδας και πανίδας του πλανήτη.

Κρυμμένη η Εκκλησία πίσω από το δόγμα και τη μεταφυσική της ανησυχία, κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, όταν αδιαφορεί για τις αμοιβαίες σχέσεις των ανθρώπων, στηρίζοντας με πολιτική μαεστρία την υποστήριξη της στις εκμεταλλεύτριες τάξεις, καθαγιάζοντας αυταρχικές κυβερνήσεις, τον πλούτο και την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Καλλιεργώντας την επανάπαυση και την αδιαφορία, πως ο θεός θα φροντίσει για όλα, προστατεύει τους εκμεταλλευτές και αδιαφορεί για ό,τι άδικο συντελείται γύρω της.

Απέχει από τη διεκδίκηση των συμφερόντων του λαού που καταπιέζεται από τους πλούσιους. Απέχει από τα φιλειρηνικά κινήματα, κηρύσσοντας ότι την ειρήνη τη δίνει μόνο ο θεός, αποφεύγοντας συστηματικά να μπει εμπόδιο στους κατακτητικούς πολέμους των ιμπεριαλιστών.

Πίσω από το υποκριτικό κάλυμμα της τρομοκρατίας, οι τελευταίοι τρομοκρατούν, δολοφονούν, καταστρέφουν και ρημάζουν, στο βωμό του πλούτου και της κυριαρχίας. Λαοί αφανίζονται, τόποι ερημώνουν, από την αλόγιστη χρήση και τη διασπορά των πυρηνικών κατάλοιπων, που οι ασύδοτοι σκορπούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Δικτυώνοντας την υδρόγειο με κατασκοπευτικούς δορυφόρους, αυταρχικές κυβερνήσεις κατέλυσαν κάθε ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Παρά ταύτα οι Εκκλησίες πεισματικά αδιαφορούν, μεταθέτοντας το πρόβλημα σε ανούσια δογματικά ζητήματα προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τον άνθρωπο από τα πραγματικά του ενδιαφέροντα. Δογματίζοντας τους πιστούς ότι οι ηθικοί νόμοι φτιάχτηκαν από το θεό και είναι αιώνιοι και αμετάβλητοι, καταδίκασαν τον άνθρωπο στην αδράνεια.

Αδιαφορώντας για τα κοινά, έστρεψαν το ενδιαφέρον του έξω από αυτόν τον κόσμο, στην ουτοπία και το «άπειρο», δίνοντας την ευκαιρία στους επιτήδειους να δρουν σχεδόν ανενόχλητοι.

Γέμισε ο κόσμος ληστές, λωποδύτες, απατεώνες, παιδεραστές και λογής-λογής αλήτες, περιφερειακούς και διεστραμμένους.

Βγαίνει κανείς από τα ρούχα του διαβάζοντας την επιστολή του Πέτρου στην οποία ζητά από τους δούλους όχι μόνο να υποτάσσονται στους καλούς κυρίους αλλά και στους διεστραμμένους! Τότε έχει χάρη, γράφει ο ιουδαίος αιρετικός, «όταν υπομένει κανείς ενώ υποφέρει αδίκως»![i] Αν και αιρετικός, αντιλαμβάνεται κανείς, το εβραϊκό πνεύμα του συγγραφέα σε εκείνο το ευαγγέλιο που προσπαθεί πίσω από το καλοκάγαθο προσωπείο του να κατασκευάσει δούλους που να υπομένουν αγόγγυστα την αυταρχική συμπεριφορά των διεστραμμένων αφεντικών τους. Τέτοια κοινωνία ήθελαν να δημιουργήσουν και λίγο πολύ τα κατάφεραν. Πίσω από την αγάπη των εχθρών, δε βρίσκεται η καλοκαγαθία, αλλά η υποκρισία. Πρώτα-πρώτα επειδή η ιστορία έδειξε ότι κανένας χριστιανός ποτέ δεν αγάπησε τον εχθρό του και δεύτερον επειδή πίσω από την αγάπη του εχθρού υπονοείται η ανοχή και η μακροθυμία προς τον εκμεταλλευτή, τον απατεώνα, τον καταπιεστή και το δυνάστη. Όπως γράφει και ο Παβέλκιν «Ο ουμανισμός της θρησκευτικής ηθικής έχει επιδεικτικό, υποκριτικό και στην ουσία αστικό χαρακτήρα: η αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, στα λόγια, είναι υποστήριξη της καταπίεσης και της υποδούλωσης των εργαζομένων στην πράξη».[ii]

Τα πολιτικά συστήματα, στηριγμένα στην αυταρχικότητα και την εκμετάλλευση, καταδίκασαν δισεκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και την καταπίεση, αναγκάζοντας πολλούς από αυτούς να ριψοκινδυνεύουν για ένα κομμάτι ψωμί ή, για να μην πεθάνουν από την πείνα, να γίνουν εγκληματίες, ζώντας σαν κλέφτες ή πόρνες, χωρίς ηθική χωρίς ποιότητα ζωής. Η αποσύνθεση αυτή της κοινωνίας άπτεται απόλυτα της ηθικής γιατί προέρχεται από την ανήθικη διακυβέρνηση ανθρώπων που κυνηγούν μανιωδώς το χρήμα καταδικάζοντας τους λαούς στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αν η αποσύνθεση της κοινωνίας άπτεται της ηθικής που επιβάλει το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα τότε γίνεται κατανοητό ότι οι ρίζες του βρίσκονται πλάι στα συμφέροντα που το τρέφουν και αυτά δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα της ιδιοκτησίας, είτε φέουδο είναι αυτό είτε φάμπρικα που παράγει πλούτο. Τα συμφέροντα αυτά είναι η αιτία κάθε κοινωνικής αδικίας. Όταν ο χριστιανικός γνωστικισμός έθετε τις βάσεις για τη μελλοντική θρησκεία θέσπισε την κοινοκτημοσύνη και τον αλτρουισμό μεταξύ των καταπιεσμένων αδελφών στη μικρή εκείνη κοινωνία. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο διήρκησε η κοινοκτημοσύνη των πρώτων «χριστιανών» ή αν αληθεύουν αυτά που εξιστορούνται στα πρώτα εδάφια των Πράξεων,[iii] όπου η κοινοκτημοσύνη μπορούσε να εφαρμοστεί σε μία μικρή ομάδα μέσα στην Ιερουσαλήμ.[iv]

Όταν όμως σαν αιρετικοί ιουδαίοι, διώχτηκαν και διασκορπίστηκαν,[v] η κοινοκτημοσύνη έμεινε στα χαρτιά. Για τους τύπους, τη θέση της πήρε η ελεημοσύνη που έφτασε μέχρι τις μέρες μας, συχνά πυκνά χρωματισμένη από οικονομικά σκάνδαλα που σκανδαλίζουν και τους πιο ρομαντικούς πιστούς. Δεν μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά. Σε μία ταξική κοινωνία, η ηθική πρέπει να συμβαδίζει με το κοινωνικό σύστημα που τη θεσπίζει. Η ηθική των θρησκειών είναι η βιτρίνα. Πιστή σύμμαχος στην κοινωνική αδικία του συστήματος, συχνά ρίχνει στάχτη στα μάτια των πιστών, αφήνοντας ασύδοτους τους ενόχους. Συμμαχεί μαζί τους. Τρώει από τα ίδια κρατικά ταμεία και ο ένας καλύπτει τον άλλον.

«Με την προσευχή στο στόμα αυτοί οι πιστοί» γράφει ο Παβέλκιν «χριστιανοί «Δημοκράτες» είναι έτοιμοι να ρίξουν πάνω στους λαούς ατομικές βόμβες για να τους υποχρεώσουν να ανέχονται αδιαμαρτύρητα το ζυγό της καπιταλιστικής δουλείας».[vi]

Αλήθεια, την αυταρχική και φασιστική πολιτική των Αμερικανών τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό με τη μιλιταριστική και ιμπεριαλιστική τους νοοτροπία, ποιος θα μπορούσε να αγαπήσει;

Αν η θρησκεία αγαπούσε τον άνθρωπο γιατί αδιαμαρτύρητα συμμαχεί με τους δολοφόνους;

Γιατί οι πιστοί αδιαμαρτύρητα πρέπει να δέχονται το σοβινισμό και την τρομοκρατία των Αμερικανών, πιστεύοντας ότι ο θεός βρίσκεται πίσω από κάθε δραστηριότητα του ανθρώπου;

«Θέλημα θεού» είναι ο πόλεμος και η ειρήνη, η δυστυχία και η ευτυχία, η φτώχεια, η θλίψη, η αδικία και ο πόνος. Ο Τόμας Μάλθους διακήρυξε ότι τον πόλεμο τον στέλνει ο θεός, κάνοντας πολλούς να πιστέψουν ότι η Μαλθουσιανή θεωρία λύνει το πληθυσμιακό πρόβλημα του πλανήτη γιατί αποτελεί νομοτέλεια της φύσης και όχι κάτι που μπορεί να αποτραπεί! Με λίγα λόγια, ο πόλεμος είναι δώρο του θεού, γιατί μας απαλλάσσει από το μεγάλο πρόβλημα του υπερπληθυσμού![vii]

Τι υποκρισία και απανθρωπιά…

Για να μη θιγεί η ευτυχία των λίγων, που ούτως ή άλλως δε θίγονται, οι «πολιτισμένοι» λαοί κάνουν ό,τι μπορούν για να κλέψουν και τον αέρα που αναπνέουν οι φτωχοί.

Πού βρίσκονται οι ηθικοί κανόνες της θρησκείας για την αποτροπή αυτής της απάνθρωπης συμπεριφοράς;

Τι κάνει η Εκκλησία γι αυτό;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήξερε να περιγράφει τη ζωή του αληθινού χριστιανού που σαν φοβισμένο πλάσμα πρέπει να βρίσκεται σε συστολή και να δοξολογεί το θεό τρέμοντας. Ο αληθινός χριστιανός, έλεγε, πρέπει αντί να γελά να θρηνεί γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι κοιλάδα θλίψεων, δακρύων και στεναγμών.

«Μακάριοι είστε εσείς οι φτωχοί» γράφει ο Λουκάς «γιατί δική σας είναι η βασιλεία του Θεού. Μακάριοι είστε εσείς που τώρα πεινάτε διότι θα χορτάσετε. Μακάριοι είστε εσείς που κλαίτε διότι θα γελάσετε»![viii]

Τέτοιες ευαγγελικές ρήσεις μπορεί να βρει κανείς αρκετές στα θρησκευτικά εγχειρίδια γιατί εύκολα γράφονται και με θαυμασμό διαβάζονται, όμως είναι τόσο άκαιρες που στην εποχή μας φαίνονται ξεπερασμένες. Γραμμένες σε μία διαφορετική εποχή, κάτω από την απειλή των διωγμών, απευθύνονταν κυρίως σε δούλους και κατατρεγμένους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, οι ρήσεις αυτές προσφέρονταν παρηγοριά στον άρρωστο. Σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Σε μία κοινωνία της αφθονίας και της αλόγιστης σπατάλης των πλουσίων για ευτελή και μηδαμινά πράγματα, η προτροπή της φτώχειας, της πείνας και του οδυρμού, όταν από το βάθος ακούγονται να τρίζουν χρυσά μαχαιροπίρουνα, είναι όχι μόνο προσβλητική αλλά προκλητικότατη που εξάπτει την οργή και υποτιμά τη νοημοσύνη.

Κάποτε, στις συναγωγές της διασποράς και στις εκκλησίες που φιλοξενούνταν σε κάποια ανώγεια ή κατώγια κρυφών σπιτιών, συναθροίζοντας συνωμοτικά τους πιστούς στο σκοτάδι, μπορεί να τους διάβαζαν τις ρήσεις αυτές που φαίνονταν τόσο δίκαιες και σπουδαίες, όμως σήμερα τέτοια κηρύγματα είναι ξεπερασμένα, όταν τα άμφια του παπά κοστίζουν μία περιουσία, εκκλησιαστικά κτίρια λαμποκοπούν στο χρυσάφι και η εκκλησιαστική ηγεσία διαχειρίζεται δισεκατομμύρια σε κινητές και ακίνητες αξίες!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ντράπηκε να οικειοποιηθεί τους τούρκικους τίτλους της απέραντης ακίνητης περιουσίας της ή να παίζει τα μετρητά της στο ελληνικό Χρηματιστήριο και οι Καθολικοί να εισπράττουν κέρδη από την τράπεζα του «Αγίου Πνεύματος» στη Ρώμη και τα περίφημα καζίνο και τους πολυτελείς οίκους ανοχής του Μόνακο!

Ακόμα και αν η πρόθεση των πρώτων χριστιανών δεν ήταν να ξεγελάσουν τον πιστό, όταν οι εποχές άλλαξαν, η Εκκλησία όφειλε να διαφοροποιηθεί. Η εμμονή της όμως στη μακαριότητα της φτώχειας, της πείνας, της δυστυχίας, του πόνου, της ταπεινοφροσύνης και της δουλικής υποταγής, φαίνεται ύποπτη, γιατί δικαιολογεί τον ταξικό ζυγό και την ανοχή του πλούτου, τη στιγμή που ο κόσμος μαστίζεται από φτώχια και δυστυχία. Σε εποχές λιτότητας και φτώχειας που άνθρωποι πεινούν και παιδιά πεθαίνουν αφυδατωμένα στην αγκαλιά της μάνας, ο πλούτος και η χλιδή προκαλούν. Τα σκάνδαλα οργιάζουν. Η ασυδοσία βασιλεύει.

Οι πιστοί πρέπει, επιτέλους, να αντιδράσουν. Να αγαπήσουν τον κόσμο που ζουν, όχι επειδή πρέπει να καλοπεράσουν, αλλά επειδή τον κόσμο που κτίζουν τον αφήνουν κληρονομιά στα παιδιά τους.

Να πάψουν να νιώθουν σαν αναχωρητές αυτού του κόσμου. Η χαρά, το τραγούδι, το γέλιο, η ομορφιά, το θέατρο, δεν είναι αμαρτήματα. Αλήθεια, ποιος σήμερα φοβάται μήπως αμαρτήσει από τα αμαρτήματα αυτά;

Άλλη μία αναχρονιστικότητα που αποδεικνύει ότι η Αγία Γραφή είναι ήδη ξεπερασμένη.

«Να μην αγαπάτε τον κόσμο» γράφει ο Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή, «ούτε τα πράγματα που είναι στον κόσμο. Αν αγαπά κανείς τον κόσμο, δεν υπάρχει αγάπη μέσα του, για τον Πατέρα» (2.15-17).

Αλήθεια, ποιος σήμερα απορρίπτει τη σαρκική επιθυμία ή τον υλικό πλούτο, όταν εύκολα μπορεί να τον αποκτήσει; Όπως είδαμε ακόμα και οι ηγεσίες των Εκκλησιών δεν έμειναν αλώβητες από την επιθυμία της σάρκας. Μπορεί να μην αποτελούν τον κανόνα, και ευτυχώς, όμως και η ύπαρξη της εξαίρεσης αποτελεί σκάνδαλο για τον πιστό που τους εμπιστεύτηκε. Οι ειδήσεις του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου οργιάζουν, κάθε μέρα σχεδόν, σκανδαλίζοντας τους αφελείς πιστούς που πίστευαν πως μόνο αυτοί κουβαλούσαν το προπατορικό αμάρτημα. Τα σεξουαλικά σκάνδαλα των ιερέων και των μοναχών φυσικά δεν αποτελούν φαινόμενο της εποχής μας. Πάντα ήταν επίκαιρα, πικάντικα και πιπεράτα, γιατί αποκάλυπταν την αλήθεια όταν έρχονται στο φως της δημοσιότητας!

Ο Έντουαρντ Φακς στο βιβλίο του «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» διασώζει ένα ντοκουμέντο από την εποχή της Αναγέννησης που αποτελεί σκληρό κατηγορητήριο ενάντια στο παπισμό και την ανεκτικότητα που επικρατούσε στη Γερμανία τότε. «Πορνεία, επιμιξία, ληστεία, τοκογλυφία και ολόκληρη σειρά σοβαρών αμαρτημάτων, είναι τα επακόλουθα της διαγωγής του κλήρου». Δεν παρέλειψε ακόμα να σχολιάσει και το γεγονός ότι την ίδια περίοδο, οι κυριότεροι πάπες εξ’ αιτίας της ακόλαστης ζωής τους, ήταν άρρωστοι από σύφιλη, όπως ο Αλέξανδρος ο ΣΤ΄ (1493-1503), ο Ιούλιος ο Β΄ (1503-1513), ο Λέων ο Ι΄ (1513-1521). Για τον Ιούλιο το Β΄, όπως μεταδίδει ο αυλάρχης του Γράσσης, τη Μεγάλη Παρασκευή δεν μπορούσε να επιτρέψει να του φιλήσουν τα πόδια γιατί το ένα από αυτά ήταν κατεστραμμένο από την επάρατη αφροδίσια αρρώστια.

Ένα άλλο σχετικό ντοκουμέντο της εποχής αναφέρεται στην παιδεραστία της παπικής Αυλής. «Ο Πάπας Ιούλιος ο Β΄ ατίμασε δύο νεαρά αγόρια Γάλλων ευγενών, τα οποία εστάλησαν στην Ιταλία προς ανατροφήν παρά της Βασιλίσσης Άννης της Γαλλίας. Ο Ιούλιος ο Γ΄ διόρισε καρδινάλιο ένα νεαρό δεκαέξι ετών και οι Ρωμαίοι τον παρομοίαζαν με το Δία που παίζει με τον Γανυμήδη. Ο γιος του πάπα Παύλου του Γ΄, Λουδοβίκος, εβίασε το νεαρό επίισκοπο της Φαίντσας, ο οποίος από τη ντροπή του και από ένα αφροδίσιο νόσημα που του μετέδωσε ο διαφθορέας του, απέθανε, ενώ ο πάπας εξήγησε ότι επρόκειτο περί νεανικής ακράτειας και εσυγχώρησε τον υιό του».[ix]

Ο λαός που συνήθως εκφράζει τη σοφία του με χλευαστικές παροιμίες να πως αντιμετώπιζε από τότε τον κλήρο απαθανατίζοντας θυμοσοφικά τη νοοτροπία του και στιγματίζοντας την αδηφαγία και τη… σεξουαλική του ακράτεια.

«Στο θεό δοξολογία προσευχή, στον παπά καρβέλι και λαρδί». «Ο παπάς αγαπά το ποίμνιο του αλλά τα αρνιά περισσότερο από τα τραγιά».

Η πρώτη παροιμία είναι ρώσικη και γράφτηκε για τους Ορθοδόξους. Η δεύτερη γράφτηκε για τους Καθολικούς, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ορθόδοξοι δεν είχαν αδυναμία στο «ασθενές φύλο».

Οι γυναίκες ας μου συγχωρήσουν αυτό το γελοίο χαρακτηρισμό, όμως έπρεπε να υπερτονίσω το ταπεινωτικό χαρακτηρισμό της γυναίκας που και αυτός κυρίως προέρχεται από το μισογυνισμό των χριστιανών.[x]

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης

«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Ενάλιος 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] Πετρ. Α΄ 2.18-19.

[ii] Π. Α. Παβέλκιν «Τι είναι η θρησκεία» εκδόσεις Β. Γιαννίκος σελ. 186.

[iii] Αναφερόμαστε μέχρι το εδάφιο 8.3.

[iv] Πρόκειται για μία μικρή ομάδα ανθρώπων, κάτι σαν μια μεγάλη οικογένεια, που έμεναν στο ανώγι ενός σπιτιού, κάτι σαν ρετιρέ (1.13) και σύχναζαν στη Στοά του Σολομώντα (5.12).

[v] Πρ. 8.1.

[vi] Ό. π. σελ. 188.

[vii] Η μαλθουσιανή θεωρία, εμπνευσμένη από τον κληρικό και οικονομολόγο Τόμας Μάλθους (1766-1834) του Πανεπιστημίου του Χάιμπουρι δέχεται ότι ο πληθυσμός της γης αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο ενώ η διαθέσιμη ποσότητα τροφίμων με αριθμητική και αν δεν υπήρχαν οι πόλεμοι, οι επιδημίες και η ασιτία, θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Δηλαδή αν δεν είχαμε ασιτία για τους πολλούς θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα καλοπέρασης για τους λίγους!

[viii] 6.20-21.

[ix] Έντουαρντ Φακς «Ιστορία των Ερωτικών Ηθών και Εθίμων» εκδόσεις Πυρσός. Παρατίθεται από περιοδικό «Αινίγματα του Σύμπαντος» τεύχ. 45.

[x] «Η γυναίκα πρέπει να υπακούει τον άντρα όπως η Σάρα τον Αβραάμ… και οι άντρες να απονέμουν τιμή σε αυτές σαν ασθενέστερο φύλο» Πέτρ. Α΄ 3.1-7.

Η ηθική πολιτεία του χριστιανού (1ο Μέρος)

Δεν θα ήταν πρέπον στη σελίδα αυτή που θεωρούμε την αθεΐα σαν αρετή να μην αναλύσουμε το λόγο που μας κάνει ηθικούς εμάς σαν άθεους και ανήθικους εκείνους που προκειμένου να χειραφετήσουν συνειδήσεις επικαλούνται ανύπαρκτες οντότητες. Μπορεί άμεσα να απευθύνομαι στους χριστιανούς, όμως εμμέσως θίγω και τις τρεις «εξ’ αποκαλύψεως θρησκείες» και φυσικά όλους τους υπόλοιπους ιδεαλιστές που βρίσκονται σε έναν υπερβατικό και ουτοπικό κόσμο που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η ηθική εκπορεύεται από την πίστη στο θεό.

Το άρθρο είναι μεγάλο και αναγκαστικά θα το αναρτήσω σε τέσσερα μέρη με τίτλο «Η ηθική πολιτεία του χριστιανού». Τέσσερα μέρη αναρτημένα σε τακτικές περιόδους της μιας βδομάδας μέσα στον Νοέμβρη, γιατί μας περιμένουν τον Δεκέμβρη άλλες δυο επίκαιρες αναρτήσεις.

Η πηγή των τεσσάρων αυτών αναρτήσεων είναι το βιβλίο μου «Χαλκεύοντας την Ιστορία» από το 6^ο κεφάλαιο του Τρίτου Μέρους με τον γενικό τίτλο «Ηθικολογία» σελ. 414-431 Εκδόσεις Ενάλιος. Ίσως η καλύτερη ανάλυση απ’ όσες επιχείρησα ως τώρα ώστε να δείξω ότι η αθεΐα όχι μόνο είναι καύχημα για τον άνθρωπο, όπως ήταν εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά κυρίως πόσο ανήθικες είναι οι θρησκείες, ιδιαίτερα ο χριστιανισμός, μαζί με τις άλλες δυο «αποκεκαλυμένες» αδελφές της. 

Η ηθική πολιτεία του χριστιανού δεν άλλαξε από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα και όπως φαίνεται ούτε πρόκειται να αλλάξει, πέρα από την ηθική του συμπεριφορά που αναπόφευκτα μεταβάλει ο χρόνος και οι συνήθειες της εποχής.

Ο 21^ος αιώνας φαίνεται να έχει δύο πρόσωπα, το ένα από τα οποία είναι η παρακμή. Το ίδιο ήταν και ο 20^ος αιώνας, όπως και οι άλλοι. Λες και από το μεσαίωνα, για μερικούς ανθρώπους, τίποτε δεν άλλαξε. Ζώντας με ψευδαισθήσεις οι ίδιοι θεοί εξουσιάζουν. Ο ανειρήνευτος πόλεμος του Καλού και του Κακού μαίνεται. Θεοί, ιερείς, δαίμονες και δαιμονολόγοι, βρίσκονται αμετακίνητοι στις θέσεις τους. Κανένας δεν έχασε την αίγλη του. Ο διάβολος συνέχισε τα προσκόμματα και ο θεός, ακατανόητα, τον ανέχεται! Ακατανόητος και ο άνθρωπος που δέχεται μία τέτοια λογική.

Πίσω από το διυστικό σφιχταγκάλιασμα του καλού και του κακού, σαν τις δύο όψεις της ζωής που αέναα παλεύουν, η μάχη ανάμεσα στο θεό και το διάβολο δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Απεναντίας μάλιστα, ο άνθρωπος κυβερνημένος από το δέος του υπερφυσικού συνεχίζει να υποκλείνεται στη δεισιδαιμονία και την άγνοια, το φόβο και την «ουτοπική ελπίδα», ανατροφοδοτώντας τη συνείδηση του με σκουπίδια και τη φαντασία του με οντότητες απατηλές και εξώκοσμες.

Η Εκκλησία γέννησε τη δεισιδαιμονία, το διάβολο και τη διαβολιά, εκκολάπτοντας το φόβο και την ελπίδα, σαν κολόνες πάνω στις οποίες στήριξε ολόκληρο το οικοδόμημα της Σωτηριολογίας και της ηθικής της. Ο φόβος που αποτρέπει από το κακό και η ελπίδα που γεννά την προσδοκία της σωτηρίας έχουν τον ίδιο στόχο. Να θεμελιώσουν την ιδέα και τη λογική του πιστού στην ιδέα της ανταμοιβής και της τιμωρίας. «Όσοι τα πιστεύουν αναγκάζονται να γίνουν καλύτεροι» γράφει ο Τερτυλλιανός «με το φόβο της αιώνιας ποινής και την ελπίδα της αιώνιας αναψυχής».[i]

Ο φόβος παραπέμπει στην τιμωρία και η ελπίδα προσδοκώντας τη σωτηρία, σαν ανταμοιβή των πράξεων του πιστού, δείχνει την απαλλαγή και τη λύτρωση από τη φοβερή κατάσταση της πτώσης του ανθρώπου.[ii]

Θεωρώντας την «πεπτωκυία» φύση του ανθρώπου κληρονομική, η προδιάθεση της αμαρτίας είναι έμφυτη, ενώ η σωτηρία του ακατόρθωτη χωρίς τη λυτρωτική χάρη του Χριστού. Έτσι, στο χριστιανισμό, η Σωτηριολογία γίνεται συστατικό μέρος της χριστολογίας και η τιμωρία και η ανταμοιβή κριτήριο, που σαν πλαίσιο αναφοράς, θα καθορίσει την ηθική συμπεριφορά του πιστού. Τέτοια κριτήρια όμως, αντί να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αρετή, την αξιοσύνη και σε πράξεις επαινετές και ωφέλιμες για το κοινωνικό σύνολο, τον ξεστράτισαν. Απομακρύνθηκε από τον ιδανικό «ενάρετο πολίτη του κράτους» που διακαώς επιθυμούσε η ηθική του Αρχαίου Κόσμου.

Οι θεμελιακές αρετές του χριστιανισμού, η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη, ανταποκρίνονται περισσότερο στο άτομο παρά στο σύνολο. Αποσκοπούν κυρίως στη «σωτηρία της ψυχής». Οι πρώτες δύο αφορούν το άτομο και τη λυτρωτική του πορεία. Η αγάπη, μπορεί να αφορά αλλήλους, όμως μόνο όταν αυτή απευθύνεται σε ομόθρησκους. Η ιστορία δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο. Η ηθική συμπεριφορά του χριστιανού απέναντι στους «έξωθεν» και «θύραθεν», απέναντι στους αιρετικούς χριστιανούς, απέναντι στους νοητικά διχασμένους ή εκείνους που οι ίδιοι, με την αγγελολογία τους παραπλάνησαν σε κείνο τον αρρωστημένο δαιμονικό ψυχόκοσμο, μόνο αγάπη δε δείχνει.

Οι θανατώσεις και οι βασανισμοί, το λιντσάρισμα των ιερέων και οι εξορίες των φιλοσόφων, οι λεηλασίες των ιερών και οι πυρπολήσεις των βιβλιοθηκών που χαρακτηρίζονταν από τους χριστιανούς «κιβωτοί δαιμονικής γνώσης» μόνο αγάπη δε δείχνουν. [iii]

Οι διώξεις των αιρετικών ποτέ δε σταμάτησαν. Το ίδιο ίσχυσε και για τους πιστούς των αρχαίων θρησκειών. Τα βασανιστήρια και οι θανατώσεις έφτασαν σχεδόν στις μέρες μας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προσβαλλόταν, τα θύματα διαπομπεύονταν, εκτυφλώνονταν, ακρωτηριάζονταν και πέθαιναν βάναυσα, ουρλιάζοντας από φριχτούς πόνους. Στη Δύση καίγονταν ζωντανοί ή τεμαχίζονταν σε λωρίδες από τον τροχό. Στην κυριολεξία αλέθονταν, μετατρέποντας το σώμα τους σε κιμά!

Φρενοβλαβείς, υστερικοί και σχιζοειδείς ασθενείς, αναζητώντας ιατρική και ανθρώπινη φροντίδα, με μίσος μαστιγώνονταν μέχρι θανάτου, βγάζοντας οι ιθύνοντες την οργή τους για το διάβολο και την αγάπη τους για το θεό. Τόσο θεία ήταν η πολύκροτη εκείνη αγάπη, που το αίμα των θυμάτων τους μετουσιωνόταν σε ένα είδος μυστικής κοινωνίας και λυτρωτικής συμπεριφοράς.

Σαν τους κανίβαλους που πίστευαν πως όσο πιο πολύ δάγκωναν και ξέσκιζαν το θύμα της θυσίας τόσο περισσότερο ευχαριστιόταν ο θεός. Σαν το παραδοσιακό τρόπο θυσίας των Κασίς της φυλής των Ασσάμ που έσπρωχναν «δύο ξύλινες βέργες από τα ρουθούνια του παιδιού ως πάνω στον εγκέφαλό του. Όσο περισσότερο αιμορραγούσε κι αγωνιούσε, τόσο ευχαριστιόταν ο θεός».[iv]

Πάντα ο άνθρωπος θυσίαζε το συνάνθρωπό του, και ιδιαίτερα ένα αγαπημένο του πρόσωπο, για να ευχαριστήσει το θεό. Αν κάποτε το τυπικό της θυσίας απαιτούσε το βασιλιά, μία παρθένα, ή ένα μικρό παιδί, οι πρώτοι γνωστικοί «θυσίασαν» τον ίδιο το Χριστό, ενώ αργότερα οι χριστιανοί ορίζοντας τους δικούς τους κανόνες, καθόρισαν ανάλογη ηθική συμπεριφορά, καταδικάζοντας το θύμα τους, σαν εκδήλωση λυτρωτικής συμπεριφοράς, δείχνοντας ταύτιση και αφοσίωση στον αγαπημένο τους θεό. Σαν τους Εβραίους που τάιζαν το θύμα τους για να το θυσιάσουν στις 13 του μήνα Αδάρ!

Ο Άρθουρ Καίσλερ κάνοντας λόγο για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα[v] εναντίον των οποίων εξακοντίζονται τα κηρύγματα των ηθικολόγων, αναφέρεται στο όγδοο, το πιο θανατερό αμάρτημα, την υπέρβαση του Εγώ, που ο άνθρωπος φτάνει σε αυτή μέσω μιας κακοτοποθετημένης αφοσίωσης,[vi] που δεν αναφέρεται στον πιο πάνω κατάλογο και για την οποία ευθύνεται η ιδεολογική ταύτιση, όπως έχουμε πει και αλλού.

Ο αναγνώστης, που διάβασε προσεκτικά το βιβλίο μέχρι εδώ, εύκολα μπορεί να δώσει απάντηση, γιατί την υπέρβαση του εγώ την κάνει μόνο αυτός που υπερβατεί στο άγνωστο και στηρίζοντας στο δόγμα η πίστη του στο θεό γίνεται μονολιθική και αυστηρά απόλυτη. Χωρίς να δέχεται παρεκκλίσεις και περιστροφές, ο πιστός απορρίπτει την αμφιβολία και το σχετικό, λες και η κάπνα του λιβανιού του θολώνει το μυαλό!

Αναγνωρίζοντας την πίστη, σαν ένα σύνολο ιδεών και εννοιών στατικών δογμάτων και δομών, θεωρούμε τα δυναμικά πρότυπα εξέλιξης αδύνατα να εφαρμοστούν στη λογική της θεολογίας. Η αέναη μεταβολή του κόσμου μπορεί να αφήνει ανέγγιχτη την ιδέα του θεού, όμως η διερεύνηση της οπτικής και η εξέλιξη των ιδεών σίγουρα θα οδηγήσουν την ιδέα αυτή στην παρακμή και την αποσύνθεση. Είναι σίγουρο ότι, όλες γενικά οι θρησκείες, αργά ή γρήγορα, θα οδηγηθούν στην αφάνεια, γιατί πάσχουν από ακαμψία,[vii] αιτία που τις οδηγεί στην πολιτιστική κατάπτωση και αποσύνθεση.

Η ακαμψία αυτή εμφανίζεται σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις. Ακόμα και της ηθικής. Δεν υπάρχει απόλυτο καλό η απόλυτο κακό. Όπως έλεγε και ο Νίτσε «καλό και κακό είναι μόνο αυτό που ο άνθρωπος ονομάζει καλό ή κακό». Ο ανοιξιάτικος ήλιος είναι καλός γιατί δίνει ζωή στη φύση, ενώ ο ήλιος του καλοκαιριού, ιδιαίτερα όταν έχουμε καύσωνα, τόσο επιβλαβής που κατακαίει τη γη σκορπώντας το θάνατο. Όπως ακριβώς και το μαχαίρι με το οποίο κόβουμε ψωμί, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να γίνει όπλο θανατερό στα χέρια του δολοφόνου.

Δεν υπάρχει καλό και κακό, αλλά κάθε εκδήλωση μπορεί να είναι καλή και κακή σύμφωνα με τον τρόπο που εκδηλώνεται και το σκοπό που εξυπηρετεί.

Αν ο βάναυσος τρόπος θανάτωσης της παρθένας και του παιδιού κάποτε ευχαριστούσε το θεό γιατί τώρα, ο τελευταίος, άλλαξε συνήθειες;

Φυσικά, κανένας θεός δεν υπάρχει που να αλλάζει συνήθειες. Οι άνθρωποι αλλάζουν, σύμφωνα πάντα με τον τόπο και το χρόνο που ζουν και μαζί αλλάζει και η θρησκευτική συνήθεια παρά τη μονολιθικότητα των δογμάτων.

Τι υποκρισία κι’ αυτή!

Στην αλλαγή αυτή ακόμα και ο λόγος των ευαγγελίων φαίνεται ξεπερασμένος. Οι συμβουλές του Μάρκου, που δικαιολόγησαν φρικαλεότητες ακρωτηριασμών και θανατώσεων προς αποφυγήν της γέεννας του πυρός, φαίνονται τόσο άκαιρες και ξεπερασμένες σήμερα.[viii] Κανένα παράπτωμα όμως δε δικαιολογεί εκείνη τη βάναυση συμπεριφορά που είχαν, από τους πιστούς χριστιανούς, οι πατριάρχες Αναστάσιος και ο Κωνσταντίνος ο Β΄.

Η ηθική όχι μόνον του χριστιανού αλλά κάθε θρησκευτικής δοξασίας κυρίως στηρίζεται στο προσωπικό συμφέρον που εξυπηρετεί ένα σκοπό και γι αυτό τα θεμέλια της στηρίζονται στην υποκρισία και την ιδιοτέλεια.[ix]

Εκτός από τα αδενοτοξικά ξεσπάσματα του πιστού που οφείλονται στην ιδεολογική του ταύτιση με τη θρησκεία, η ηθική του διαμορφώνεται σύμφωνα με τους νόμους της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Η πρώτη μας οδηγεί στις «καλές» πράξεις και η δεύτερη μας αποτρέπει από τις «κακές».[x]

Η λογική αυτή του παζαρέματος είναι άκρως ιδιοτελής. Στο κέντρο της ηθικής της προτροπής δε βρίσκεται το σύνολο των ανθρώπων, αλλά το προσωπικό συμφέρον, το Εγώ.

Για το χριστιανό δεν υπάρχει καμιά ανιδιοτελής πράξη, ούτε ελευθερία, γιατί τα πάντα βρίσκονται κάτω από το άγρυπνο μάτι του θεού, που αποδίδει δικαιοσύνη σύμφωνα πάντα με τις πράξεις μας. Στο ένα βήμα στέκεται ο παράδεισος, στο άλλο η κόλαση. Η ανταμοιβή και η καταδίκη ακόμα και στη σκέψη! Η ηθική των χριστιανών προσηλωμένη στο αντάλλαγμα και την ιδιοτέλεια, βρίσκεται καταφανώς σε αντίθεση με το γενικό σύνολο και τους κανόνες της ολιστικής προσέγγισης.

Πηγή: Απόστολος Λυμπερίδης

«ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ»

Ενάλιος 2010

  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[i] «Απολογητικός» 49.2.

[ii] Για το Χριστιανό, η «πτώση του ανθρώπου» εξ’ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος είναι μια τρομερή και φοβερή κατάσταση. Η απαλλαγή και η λύτρωση από αυτή είναι η μεγάλη του ελπίδα και…σκοπός ζωής!

[iii] Ο αναγνώστης μπορεί να ρίξει, έστω και μία πεταχτή μάτια, στο βιβλίο του Βλάση Ρασιά «Μία Ιστορία Αγάπης η Ιστορία της Χριστιανικής Επικρατήσεως» εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη, για να αντιληφθεί, τι είδους ιστορία έγραψε η θρησκεία αυτή!

[iv] Βλέπε Άρθουρ Καίσλερ «Ένα Φάντασμα στη Μηχανή» σελ.179.

[v] Αυτά ήταν η αλαζονεία, η απληστία, η λαγνεία, ο θυμός, η λαιμαργία, ο φθόνος και η οκνηρία. Ο χριστιανισμός φαίνεται να τα έχει όλα!

[vi] Ό.π. σελ. 180.

[vii] Σύμφωνα με το περίφημο Άγγλο ιστορικό και μελετητή των προτύπων της ανόδου και πτώσης των πολιτισμών, Άρνολντ Τόϋνμπι, η απώλεια της ακαμψίας είναι το ουσιαστικότερο στοιχείο της πολιτιστικής κατάπτωσης («A Study of History») βλέπε ακόμα Φρίτζοφ Κάπρα «Η Κρίσιμη Καμπή» εκδόσεις Ωρόρα σελ. 34 και 525.

[viii] Βλέπε Μάρκο 9.42-50. Οι… αλατισμένες θυσίες φαίνονται ξεπερασμένες, παρ’ όλου ότι ο Μάρκος τις θεωρούσε καλές και ανησυχούσε μήπως γίνουν… ανάλατες.

[ix] Η υποστήριξη των θεοκρατικών καθεστώτων από τις ανώτερες τάξεις των πλουσίων αναγκάζει τις θρησκείες, στο θέμα της ηθικής, να χρησιμοποιούν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι ταξικές αντιθέσεις κάνουν την ηθική επίσης ταξική. Η υποστήριξη του κυρίου είναι σαφώς ανώτερη από του δούλου. («Οι δούλοι να υπακούτε σε όλα στους κυρίους αυτού του κόσμου… με ειλικρίνεια καρδιάς και φοβούμενοι το θεό» (Κολ. 3.22).

[x] Η πρώτη μας ικανοποιεί ηθικά (Μάρκ. 9.41), η δεύτερη μας αποτρέπει από το κακό (9.42-48).